Πρωτομαγιά -Διονύσιος Σολωμός

Αγριολούλουδα 

Μερόπη Πρέκα

Πρωτομαγιά 

                                    Διονύσιος Σολωμός

Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι
παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι
ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη

Μερόπη Πρέκα

Εμπήκ΄ ο Μάης , εμπήκ΄ ο Μάης ο μήνας,
Ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.
Μάη μου , Μάη δροσερέ , κι Απρίλη λουλουδάτε,
Απρίλη ροδοφόρετε , Μάη μου κανακάρη,
π΄ όλον τον κόσμο γιόμισες μ΄ άνθη και με λουλούδια
κι εμένα με περίπλεξες στης κόρης τις αγκάλες .
Για μήνυσέ μου , λυγερή, για μήνυσέ μου , κόρη,
να δώσω το χαιρετισμό ν΄όσο π΄ ανθούν οι κάμποι,
στέφανα να μας πλέξουνε με τ΄ ανθισμένο κλήμα,
να στρώσουμε την κλήνη μας με της μυρτιάς τα άνθη,
να πέφτουν τ΄ άνθη απάνω σου , τα ρόδα στην ποδιά σου
και τρία χρυσά γαρίφαλα τριγύρω στο λαιμό σου.

                                Ν.Γ.Πολίτης,  <<Εκλογαί από τραγούδια του Ελληνικού Λαού>>

Από μένα... για τη μαμά μου - Αλεξία Μπαρδάκη

Από μένα... για τη μαμά μου

Είναι η γιορτή της μητέρας 
και ψάχνεις ένα ξεχωριστό δώρο. 
Η μαμά σου έχει τα γενέθλια 
ή τη γιορτή της; 

Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία 
για να δείξεις 
την αγάπη σου στη μαμά! 

Συμπληρώνοντας αυτό το βιβλίο
 θα ανακαλύψεις
 πόσο μοναδική είναι. 

Μέσα στις σελίδες του
 θα κρύβει μυστικά 
που θα ξέρεις
 μόνο εσύ κι εκείνη! 

Χάρισέ της το 
μαζί με ένα φιλί 
και μια ζεστή αγκαλιά.

Το δειλό Λιοντάρι - Αθηνά Μπίνιου

Ένα ταξίδι στο χρόνο,

μέσα από τα μονοπάτια της Ιστορίας,

για να γνωρίσουμε

 τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας.

Οδηγός μας ο Πλούταρχος,

ο συγγραφέας 

του πασίγνωστου έργου

 Βίοι παράλληλοι,

  που αναλαμβάνει

 να μας αφηγηθεί την ιστορία

του περίφημου Λέοντα της περιοχής,

όπως την έπλασε με τη φαντασία της

η συγγραφέας Αθηνά Μπίνιου.

Ο θρύλος του λιονταριού

που φρουρεί

το μνημείο των πεσόντων Ιερολοχιτών,

πλασμένος από τη συγγραφέα

πάνω στα χνάρια 

των παλιών αφηγητών

και των λαϊκών παραμυθάδων,

δίνει ένα ολόφρεσκο κείμενο,

πλούσιο όμως σε μηνύματα,

που προκαλεί τη συγκίνηση

του αναγνώστη 

οποιασδήποτε ηλικίας.

 Ακολουθεί μια ωραία βιβλιοπαρουσίαση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ για το βιβλίο της

Αθηνάς Μπίνιου

Δημιουργική γραφή με την Αμάντα Μιχαλοπούλου

 Γειά σας! 

Είμαι η Αμάντα Μιχαλοπούλου!


Μερικές φορές αναρωτιέμαι: 

Πώς γράφεται μια ιστορία;



Χμ, είναι αρκετά δύσκολο 

να το εξηγήσω, 

αλλά θα προσπαθήσω. 

Στην αρχή ξεπηδάει 

από το μυαλό σου 

μια παράξενη φράση,

 ένα παράξενο μέρος, 

ή ένας παράξενος ήρωας.

 Αν βρήκες ήδη τον ήρωα, 

είσαι τυχερός, 

η μισή δουλειά έχει γίνει. 



Τον βάζεις εδώ, 

τον βάζεις εκεί,

 τον φαντάζεσαι 

χαρούμενο ή λυπημένο 

και μετά αρχίζεις 

να παίζεις μαζί του, 

όπως παίζουν 

οι γάτες με το κουβάρι του 

μαλλιού 

- τις έχετε δει; 

Δεν σηκώνουν το κεφάλι τους 

στιγμή!

 Ένας μήνας δωρεάν 

δημιουργικής γραφής στο Διαδίκτυο 

για παιδιά του Δημοτικού κυρίως 

αλλά και μεγαλύτερα:

http://www.bookbook.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=804&Itemid=180 

Από την Ήλιδα στην Ολυμπία - Μια διαδρομή, τρεις ιστορίες

Το έντυπο

 "Από την Ήλιδα στην Ολυμπία 

Μια διαδρομή, τρεις ιστορίες"

πλαισιώνει τα εκπαιδευτικά προγράμματα 

της Ζ΄ ΕΠΚΑ Εφορίας Αρχαιοτήτων.

 

Το έντυπο αφηγείται τις “ιστορίες” τριών προσώπων: 

του έφηβου Φιλόνεικου, 

του κεραμέα Στράτωνα 

και της ιέρειας Φίλας. 

Τα ονόματα των τριών προσώπων και οι ιστορίες τους 

συνδέονται με τα εκθέματα του μουσείου, 

ενώ η μυθοπλασία συμπληρώνει τα αρχαιολογικά ευρήματα, 

συνθέτοντας μια εικόνα που ενισχύει 

το ενδιαφέρον  των παιδιών 

που συμμετέχουν στα εκπαιδευτικά προγράμματα . 

Τα κείμενα και η εικονογράφηση του βιβλίου 

είναι της αρχαιολόγου - μουσειολόγου Αλεξάνδρας Σέλελη  

και η έκδοση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

Στον κήπο με τα παραμύθια - Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.

«Στον κήπο με τα παραμύθια» 

Συγγραφείς: Αγγελικής Βαρελλά, Βαγγέλη Ηλιόπουλου, Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Ευγένιου Τριβιζάς και Βάσως Ψαράκη 

Εικονογράφοι: Λήδα Βαρβαρούση, Χρήστος Δήμος, Φιλομήλα Βακάλη-Συρογιαννοπούλου, Βασίλης Παπατσαρούχας, Διατσέντα Παρίση και Βάσω Ψαράκη 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΣΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ 

Πώς γεννήθηκαν τα παραμύθια και γιατί άραγε; 

Μια γυναίκα το έμαθε από την αρχή του κόσμου.

 Ποιος το είπε στη γυναίκα; 

Το παιδί που είχε μέσα στην κοιλιά της; 

Ποιος το είπε στο παιδί; 

Η σιωπή του θεού. 

Ποιος το είπε στη σιωπή; 

Μια φορά κι έναν καιρό, 

μας λέει ένα λαϊκό παραμύθι από τη Γαλλία, 

μέσα στα μεγάλα δάση των πρώτων πρώτων χρόνων, 

ζούσε ένας αγρότης ξυλοκόπος

 με τη θλιμμένη γυναίκα του.

 Ζούσαν φτωχικά σ’ ένα σπιτάκι 

καταμεσής ενός ξέφωτου. 

Η γυναίκα έκλαιγε καθημερινά. 

Αλίμονο η ψυχή του άντρα της 

ήταν άγρια και τραχιά. 

Χίλιες μέρες πέρασαν 

και χίλιες νύχτες 

και χίλιες καταπρακιές. 

Ώσπου μια μέρα, η γυναίκα 

για πρώτη φορά από την ημέρα του γάμου της 

χαμογέλασε. 

Μόλις εκείνη τη στιγμή 

είχε νιώσει μια νέα ζωή 

να σαλεύει μέσα της… 

Ένα παιδί! 

Ένα παιδί, πολλά παιδιά, 

πραγματικοί και δυνητικοί αναγνώστες 

του συλλογικού βιβλίου

 “Στον κήπο με τα παραμύθια”,

 της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας 

του Παιδιού και του Εφήβου (2004).

Πρόκειται για ένα ελκυστικό βιβλίο, 

καρπό της συνεργασίας 

και της ουσιαστικής προσφοράς 

καταξιωμένων Ελλήνων 

συγγραφέων και εικονογράφων. 

Η Αγγελική Βαρελλά, 

ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, 

η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, 

ο Ευγένιος Τριβιζάς, 

η εικονογράφος και συγγραφέας Βάσω Ψαράκη, 

αλλά και οι εικονογράφοι 

Λήδα Βαρβαρούση, 

Φιλομήλα Βακάλη-Συρογιαννοπούλου, 

Χρήστος Δήμος,

 Διατσέντα Παρίση 

και ο Βασίλης Παπατσαρούχας 

αποδεικνύουν την συμμετοχή τους 

σ’ αυτό το βιβλίο, 

την ανθρωπιστική τους ευαισθησία

 και την έμπρακτη συμπαράσταση τους 

στα προβλήματα των παιδιών και των νέων. 

Καταθέτουν κείμενα και ζωγραφιές 

που διακρίνονται

 για τη μυθοπλαστική τους ευρηματικότητα 

και την ηθοπλαστική τους δύναμη 

και αποκαλύπτουν χιούμορ, φαντασία, 

λυρισμό, συγγραφική δεξιοτεχνία 

και εικαστική αρτιότητα. 

Πρόκειται για κείμενα ειδολογικά ποικίλα 

(μικρή ιστορία, παραμύθι,

 αφηγηματικό ποίημα,

 παραμυθιακή ιστορία)

 και για εικονογραφήσεις 

που φέρουν την σφραγίδα 

του προσωπικού ύφους, 

θέτοντας σε πρώτο πλάνο 

τις αρετές της γραφής 

και της εικονογραφικής τέχνης, 

το πηγαίο της έμπνευσης. 

Βιβλίο πολυεδρικό και χυμώδες, 

προκαλεί τους αναγνώστες 

να περιπλανηθούν στον κήπο των παραμυθιών, 

εκεί όπου η φαντασία συναντά δυνάμεις 

που τη θαμπώνουν 

με ξαφνικές αποκαλύψεις 

και πράξεις μαγικές. 

Ο κόσμος των παραμυθιών 

είναι ένας κόσμος θαύματος, 

αυτόματης κατάρριψης των εμποδίων

 και απρόσκοπτης πραγματοποίησης των επιθυμιών. 

Το πρώτο κείμενο της Αγγελικής Βαρελλά 

με τίτλο 

“Να, τι χρειάζονται τα παραμύθια” 

είναι μια μικρή ρεαλιστική ιστορία

 με ορισμένα “αυτοβιογραφικά” στοιχεία 

– η συγγραφέας αναφέρεται στις επισκέψεις 

που πραγματοποιεί σε διάφορα σχολεία

 και τις συνομιλίες που έχει 

με πολλούς μικρούς αναγνώστες. 

Το κείμενο αποκαλύπτει ένα βασικό credo 

της ίδιας της συγγραφέως 

(ίσως και όλων των δημιουργών παιδικού βιβλίου): 

τα παραμύθια ασκούν παραμυθία, 

έχουν θεραπευτική επίδραση 

στην ψυχή του παιδιού, 

προσφέρουν λυτρωτική ανύψωση 

από τα προβλήματα της καθημερινότητας 

και παρακαμπτήριες πιο ασφαλείς οδούς

 για την προσέγγιση της πραγματικότητας. 

Τα παραμύθια δίνουν τέρψη, 

συνομιλούν με το συναίσθημα, 

προωθούν την κοινωνικοποίηση του ατόμου 

και το βοηθούν να συναντήσει 

βαθύτερα στρώματα του εαυτού του. 

Μα πάνω απ’ όλα η γοητεία των παραμυθιών 

έγκειται στο θαυμαστό στοιχείο που περιέχουν 

- να, λοιπόν, τι χρειάζονται τα παραμύθια! 

Η μαγεία, τα θαύματα, 

τα διάφορα μαγικά, 

οι μεταμορφώσεις και τα μαγικά αντικείμενα, 

η νίκη επί της βαρύτητας,

 η υπέρβαση των περιορισμών της ύλης, 

είναι στοιχεία που συναντά κανείς 

σε όλα τα παραμύθια. 

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει 

η Λότη Πέτροβιτς στο δικό της κείμενο: 

“Τα χρόνια εκείνα τα παλιά, τα παραμυθένια, 

όλα πότε πότε ήταν δυνατά”. 

Το επώνυμο ή ενυπόγραφο παραμύθι 

διασκεδάζει με μεγάλη ελευθερία 

το υλικό των λαϊκών παραμυθιών. 

Πολλά από τα παραμύθια του τόμου 

συνομιλούν με τα αρχέγονα παραμυθιακά στοιχεία 

και θησαυρίζουν τα απειράριθμα 

mirabilis των παραμυθιών 

(βλ. τα κείμενα του Βαγ. Ηλιόπουλου, 

της Λότη Πέτροβιτς 

και της Βάσω Ψαράκη). 

Ειδικότερα για το παραμύθι της Πέτροβιτς 

πρέπει να διευκρινίσουμε 

ότι εμπίπτει στο είδος του αιτιολογικού μύθου, 

καθώς αποτελεί φανταστική ερμηνεία 

ενός φυσικού φαινομένου: 

η συγγραφέας “εξηγεί” 

πώς δημιουργήθηκαν 

η μαργαρίτα και το ηλιοτρόπιο. 

Έμμετρη αφήγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί 

το κείμενο του Τριβιζά με τίτλο 

“Ένας πελαργός πολύ πολύ αργός”, 

το οποίο αποδεικνύει το λογοπαικτικό χιούμορ 

και το εικονοκλαστικό πνεύμα του συγγραφέα. 

Τέλος θα ήθελα, 

κάνοντας λόγο για το παραμύθι

 του Βαγγ. Ηλιόπουλου 

“Στο κήπο της μαρμαρωμένης νεράιδας” 

να αναφερθώ στον παραδεισένιο 

και γεμάτο συμβολισμούς 

κήπο των παραμυθιών. 

Στο παραμύθι του Βαγ. Ηλιόπουλου 

η δράση εκτυλίσσεται στον μυστικό κήπο, 

σ’ έναν χώρο όπου το παιδί ή ο/η έφηβος 

ανακαλύπτει την ταυτότητα του 

και οδηγείται σταδιακά στην ωριμότητα. 

Χωρίς να αποκαλύψω την ιστορία 

και προσπαθώντας να διεγείρω 

την περιέργεια του αναγνώστη

 θα πω μόνο ότι οι περιπέτειες της ηρωίδας

στο παραμύθι αυτό 

(μαρμάρωμα, μαγική αφύπνιση) 

είναι ένα είδος “διαβατήριας τελετής” 

που ισοδυναμεί με την ενηλικίωση 

και την ερωτική αφύπνιση. 

Ο κήπος των παραμυθιών 

είναι ο χώρος μέσα στον οποίο 

διαδραματίζεται 

το παιχνίδι της ζωής ad infinitum. 

Είναι το σολωμικό αλωνάκι της γέννησης, 

του έρωτα και του θανάτου.

 Είναι ο χώρος του κάλλους, του αγαθού

και της ατελείωτης κίνησης του κυκλικού χρόνου. 

Είναι ο θρίαμβος της φύσης

 και της απόλυτης εναρμόνισης 

ανθρώπινου και φυσικού κόσμου. 

Μέσα στον κήπο η ηρωίδα του Ηλιοπούλου 

παρακολουθεί 

την κυκλική επάνοδο της βλάστησης

 και τελικά εξοικειώνεται με το θάνατο της γιαγιάς. 

Η πολυαγαπημένη γιαγιά φεύγει,

 ανοίγει τα φτερά της

 για τον κόσμο των νεράιδων.

 Ο θάνατος της παρουσιάζεται 

ως κάτι ήμερο και φυσιολογικό,

 ως η απόληξη μιας πλήρους ζωής.

 Ο ετήσιος κύκλος του φυτικού κόσμου 

παραλληλίζεται εύστοχα 

με την ίδια την ανθρώπινη ζωή. 

Κυρίες και κύριοι, 

νομίζω ότι θα έχετε ήδη μαντέψει 

πώς τελειώνει το παραμύθι 

που σας αφηγήθηκα στην αρχή. 

Η έγκυος γυναίκα 

ανακαλύπτει τα παραμύθια . 

Εννιά ολόκληρους μήνες 

διηγιόταν μια ιστορία. 

Κι όταν γεννήθηκε το παιδί, 

ο άντρας γνώρισε την αγάπη. 

Κι όταν γεννήθηκε η αγάπη, 

τα παραμύθια κατακυρίευσαν τη γη. 

Τζίνα Καλογήρου

Επικ. Καθηγήτρια

Διδακτικής της Λογοτεχνίας

Στο Π.Τ.Δ.Ε. Πανεπιστημίου Αθηνών

Σεμινάριο φιλαναγνωσίας στην Πάτρα

ΣεμινΑριο καινοτΟμες δΡΑσεις ενΙσχυσης

της ΦιλαναγνωσΙας των μαθητΩν

Την Πέμπτη, 26 Απριλίου 2012, το ΕΚΕΒΙ πραγματοποίησε ημερίδα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών,  στο  Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο στην Πανεπιστημιούπολη Πατρών. 

Το σεμινάριο–ημερίδα απευθυνόταν σε εκπαιδευτικούς Δημοτικών Σχολείων με ΕΑΕΠ από τους Nομούς Αχαΐας και Ηλείας.

Η ημερίδα ξεκίνησε με εισήγηση του συντονιστή του προγράμματος κ. Κώστα Κατσουλάρη.

Στη συνέχεια ο Δημήτρης Πολίτης, Λέκτορας στο Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η του Πανεπιστημίου Πατρών,  παρουσίασε τη  θεωρητική του προσέγγιση.

Ακολούθησε το εργαστηριακό μέρος της ημερίδας.

Τα δύο  εργαστήρια που οργανώθηκαν 

συντόνισαν οι εκπαιδευτικοί 

Αλεξία Μπαρδάκη

και Μάρκος Πονηρός.

Οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν διατύπωσαν  την εμπειρία τους από την υλοποίηση του προγράμματος στα σχολεία τους. 

Εν κατακλείδι ειπώθηκε: 

"Απολαύστε το βιβλίο και την ανάγνωσή του.

Σώστε την τιμή της λογοτεχνίας στο σχολείο".

Τέλος, σε όλους τους συμμετέχοντες
 δόθηκε  φάκελος  με  χρήσιμο σχετικό υλικό.

 

Τα 10 δικαιώματα του μικρού αναγνώστη

Ένα γράμμα για τη χαρά της ανάγνωσης - Σώτη Τριανταφύλλου

Οκτώ συγγραφείς απευθύνουν μια σύντομη επιστολή

στο παιδί που έχουν στην καρδιά τους

για να του εμπνεύσουν την αγάπη

για την ανάγνωση και τα βιβλία

 

Η πρώτη επιστολή ήρθε από τη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου:

 

 Αγαπητά παιδιά,

Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. 
Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία: να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! 
Λοιπόν ακούστε:

Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. 
Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλ’ αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. 

Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, 
εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, 
νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· 
μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας, ή, ακόμα καλύτερα, 
δεν μοιάζουν με τις δικές μας - είναι πιο καταπληκτικές! 

Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια. 
Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου: κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δεν θα βαδίσω μόνη – τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. 

Τώρα που σας γράφω, θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και, μια νύχτα, νομίζω πως είδα φάντασμα.

Όμως, θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.

Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανάγνωσης ήταν, κάπου κάπου, στενοχώρια. Τι παράξενο ε; Μερικές φορές, οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». 

Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς: οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας, κάπου κάπου, λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι: 
δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του αναγνώστη και θα με θυμηθείτε.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Ο Φεγγαροσκεπαστής του Éric Puybaret

 

Ο φεγγαροσκεπαστής, 
Puybaret Éric

Ψηλά, ψηλά στο φεγγάρι ζει ο γέρο-Ναπολέων 
που κάνει το σπάνιο επάγγελμα του Φεγγαροσκεπαστή: 
κάθε βράδυ ρίχνει μπροστά απ το φεγγάρι 
ένα πελώριο σεντόνι για να κρύψει 
ένα κομμάτι απ το φως του, 
δημιουργώντας για εμάς τους ανθρώπους 
τα μισοφέγγαρα και τις πανσελήνους.

Ο μικρός Τιμολέων είναι έτοιμος να τον διαδεχθεί,
μόλις πήρε το πτυχίο του 
από τη Μεγάλη του Κόσμου Σχολή! 
Μόνο που μια αναποδιά κινδυνεύει να τα χαλάσει όλα… 
Η πολύτιμη καραμέλα που του έδωσαν οι δάσκαλοι του 
για να τον κάνει ανάλαφρο και να ταξιδέψει ως εκεί ξεγλίστρησε από τη τσέπη του 
και τώρα ψάχνει τρόπο για το πώς 
θα φτάσει μέχρι εκεί! 
Θα τα καταφέρει; 
Το φεγγάρι είναι πολύ μακριά…

Ένα ποιητικό παραμύθι 

για τη δύναμη της φιλίας 

και της αλληλεγγύης.