Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ - Αμάντα Μιχαλοπούλου

Μερικές φορές αναρωτιέμαι: Πώς γράφεται μια ιστορία;

Χμ, είναι αρκετά δύσκολο να το εξηγήσω,

αλλά θα προσπαθήσω.

Στην αρχή ξεπηδάει από το μυαλό σου μια παράξενη φράση,

ένα παράξενο μέρος, ή ένας παράξενος ήρωας. 

Αν βρήκες ήδη τον ήρωα, είσαι τυχερός,

η μισή δουλειά έχει γίνει. 

Τον βάζεις εδώ, τον βάζεις εκεί,

τον φαντάζεσαι χαρούμενο ή λυπημένο

και μετά αρχίζεις να παίζεις μαζί του,

όπως παίζουν οι γάτες με το κουβάρι του μαλλιού-

τις έχετε δει;

Δεν σηκώνουν το κεφάλι τους στιγμή!

Τι θα κάνει ο ήρωάς σου αν ξαφνικά

πάψει να του μιλάει ο καλύτερός του φίλος;

Αν τον καλέσουν σε ένα μέρος που δεν θέλει να πάει; 
 Ή αν οι γονείς του ανακοινώσουν

ότι σε ένα μήνα αλλάζουν σπίτι και γειτονιά;

Πώς θα αντιδράσει ο ήρωάς σου

αν οι γονείς του χωρίσουν,

αν ο παππούς του πεθάνει;

Δεν θέλω να σας τρομάξω,

αλλά η αλήθεια είναι ότι στους ήρωες των βιβλίων

συμβαίνουν τρομερά πράγματα.

Οι πιο ωραίοι ήρωες είναι αυτοί

που χάνουν κάτι και αγωνίζονται να το ξαναβρούν.

Αν δεν χάσουν τίποτα στη διάρκεια μιας ιστορίας,

τότε η ιστορία είναι βαρετή.

Είναι σαν να διαβάζουμε το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου.

Πρώτη ώρα μαθηματικά, δεύτερη γυμναστική κλπ κλπ.

Αν όμως πας μια μέρα στο σχολείο

και το σχολείο έχει εξαφανιστεί;

Να μια ιστορία! 

 

 Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ

Με τον καιρό έφτιαξα μερικούς

δικούς μου κανόνες για το γράψιμο.

Σήμερα τους ξαναθυμήθηκα

και τους έβαλα σε μια σειρά για σας. Ορίστε: 

 

1)    Να έχεις πάντα μαζί σου ένα μολύβι για να σημειώνεις τις ιδέες σου. Ή καλύτερα δύο, μπορεί να σου σπάσει καμιά μύτη.

2)   Για να γράφεις καλά, πρέπει να σβήνεις συχνά. Η ιστορία μένει μισή αν βγάλεις τα μπλα μπλα. Οπότε ας έχεις μαζί σου και γόμα καλύτερα.

3)   Τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά. Οι ωραιότερες ιστορίες είναι αυτές που κάποιος αρχίζει να διηγείται στο διπλανό του στο δρόμο, στο πάρκο, στο μετρό. Εσύ ακούς και μετά αλλάζεις, προσθέτεις τα δικά σου. Ιδέες μπορείς να πάρεις και από τα μυθιστορήματα των αγαπημένων σου συγγραφέων. Οι καλοί συγγραφείς είναι και μανιώδεις αναγνώστες…

4)   Να σκέφτεσαι πάντα “τι θα γινόταν αν;” Έτσι θα ξεκολλάς σε δύσκολες στιγμές.

5)   Αν κάτι δεν πάει καλά, μη συνεχίσεις να γράφεις. Γύρνα πίσω στο σημείο που τα πράγματα πήγαιναν ακόμη καλά, σβήσε ότι έγραψες από εκείνο το σημείο και μετά και ξαναρώτα: “τι θα γινόταν αν”;

6)   Διάβασε δυνατά ό,τι έγραψες. Κάνε πώς τα έγραψε κάποιος που τον συμπαθείς κάπως, αλλά όχι πολύ. Κάνε τώρα πώς αυτός ο κάποιος σε ρωτάει τι πρέπει να αλλάξει για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η ιστορία. Σκέψου τι θα του πεις.

7)   Να έχεις πάντα δίπλα σου ένα λεξικό. Όχι για να γράφεις περίπλοκες λέξεις, αλλά για να ξέρεις τι σημαίνουν και να τις χρησιμοποιείς μόνο αν χρειαστεί. Και για να ελέγχεις την ορθογραφία σου.

8)   Μη χρησιμοποιείς χαζοπαρομοιώσεις. Π.χ. τα σύννεφα ήταν άσπρα σαν βαμβάκι.

9)   Να παιδεύεις τους ήρωές σου, αλλά να τους αγαπάς κιόλας, να προσπαθείς να τους καταλάβεις (ξεκίνα με αδέρφια, ξαδέρφια, φίλους, όχι και τόσο φίλους. Προσπάθησε να αναλύσεις γιατί φέρονται όπως φέρονται. Δες τους σαν ήρωες).

10)    Μην καταδεχτείς να τελειώσεις την ιστορία με δίδαγμα. Είναι σαν να λες ένα ανέκδοτο και μετά να προσπαθείς να το εξηγήσεις.

Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες 
που προσπαθώ να ακολουθώ.

Ελπίζω να σας είναι χρήσιμοι.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε,

αλλά σε λίγες μέρες θα ξεκινήσουμε

 να γράφουμε μαζί μια ιστορία! 

Ως τότε, αυτιά και μάτια ανοιχτά!

Σκεφτείτε: τι θα γινόταν αν...

Αμάντα Μιχαλοπούλου 

 

από: http://www.bookbook.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=810&Itemid=180