Ναι, έγινε κι αυτό!
Ένα βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα
από τις εκδόσεις Πατάκη
είναι αφιερωμένο στα Ζιζάνια
του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας και της Camera Zizanio αλλά και
σε όλα τα Ζιζάνια, όπου κι αν βρίσκονται.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά
αφού μια από τις βασικές πηγές έμπνευσης
είναι τα Ζιζάνιά μας!
Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι
με το Φεστιβάλ Ολυμπίας, πρέπει να πούμε ότι Ζιζάνια
είναι όλα τα παιδιά που αποτελούν την ψυχή του:
αυτά που γράφουν την ημερήσια εφημερίδα «Το Ζιζάνιο», είναι μέλη των κριτικών επιτροπών,
παίρνουν μέρος σε κινηματογραφικά εργαστήρια,
κάνουν ταινίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, βοηθούν οργανωτικά το Φεστιβάλ και πολλά άλλα.
με το Φεστιβάλ Ολυμπίας, πρέπει να πούμε ότι Ζιζάνια
είναι όλα τα παιδιά που αποτελούν την ψυχή του:
αυτά που γράφουν την ημερήσια εφημερίδα «Το Ζιζάνιο», είναι μέλη των κριτικών επιτροπών,
παίρνουν μέρος σε κινηματογραφικά εργαστήρια,
κάνουν ταινίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, βοηθούν οργανωτικά το Φεστιβάλ και πολλά άλλα.
Συγγραφέας του βιβλίου είναι μια νέα λογοτέχνης
με μεγάλο ταλέντο, η Αγγελική Δαρλάση.
Το βιβλίο έχει τίτλο
«Με λένε… Σύννεφο
ή
οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης».
Πρόκειται για ένα εφηβικό μυθιστόρημα
που έχει κεντρικό ήρωα
ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, τη Νεφέλη.
με μεγάλο ταλέντο, η Αγγελική Δαρλάση.
Το βιβλίο έχει τίτλο
«Με λένε… Σύννεφο
ή
οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης».
Πρόκειται για ένα εφηβικό μυθιστόρημα
που έχει κεντρικό ήρωα
ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, τη Νεφέλη.
Η
συγγραφέας δηλώνει ότι τα πρόσωπα του βιβλίου
είναι φανταστικά αλλά την ίδια στιγμή είναι τόσο αληθινά. Είναι παντού, γύρω μας.
Αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο
καθώς χρησιμοποιεί σαν αφηγηματικό όχημα
τις σελίδες του ημερολογίου της 16 χρονης κοπέλας.
Κι έτσι μας βάζει απ ευθείας στον κόσμο της,
τις σκέψεις της.
είναι φανταστικά αλλά την ίδια στιγμή είναι τόσο αληθινά. Είναι παντού, γύρω μας.
Αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο
καθώς χρησιμοποιεί σαν αφηγηματικό όχημα
τις σελίδες του ημερολογίου της 16 χρονης κοπέλας.
Κι έτσι μας βάζει απ ευθείας στον κόσμο της,
τις σκέψεις της.
Με μνήμες από το δικό της εφηβικό
παρελθόν
αλλά και με ερεθίσματα από τα παιδιά του σήμερα,
τα τωρινά τους όνειρα σε έναν κόσμο τόσο ταραγμένο.
αλλά και με ερεθίσματα από τα παιδιά του σήμερα,
τα τωρινά τους όνειρα σε έναν κόσμο τόσο ταραγμένο.
«Τα όνειρα στα
οποία με άφησαν να τρυπώσω για λίγο
όλα εκείνα τα Ζιζάνια που συναντώ εδώ κι έξι χρόνια
στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας
για παιδιά και νέους…», λέει η συγγραφέας.
«Η λαχτάρα κι η ελπίδα στα πρόσωπά τους.
Η συγκίνηση και η αγωνία των παιδιών
στο Γυμνάσιο στο Πελόπιο,
τα χαμόγελα κάποιων άλλων στο 1ο γυμνάσιο στην Κω.»
όλα εκείνα τα Ζιζάνια που συναντώ εδώ κι έξι χρόνια
στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας
για παιδιά και νέους…», λέει η συγγραφέας.
«Η λαχτάρα κι η ελπίδα στα πρόσωπά τους.
Η συγκίνηση και η αγωνία των παιδιών
στο Γυμνάσιο στο Πελόπιο,
τα χαμόγελα κάποιων άλλων στο 1ο γυμνάσιο στην Κω.»
Και συνεχίζει:
«Και
κάπως έτσι … θέλησα να ξαναγίνω
16 χρονών στο σήμερα.
Σε μια Ελλάδα που (όπως πάντα;) μας πληγώνει.
Αλλά το να είσαι 16 σού συμβαίνει μια φορά στη ζωή σου.
Κι όσο κι αν στιγμές σε πονάει ή μοιάζει αφόρητο… παραμένει ανεπανάληπτα όμορφο.
16 χρονών στο σήμερα.
Σε μια Ελλάδα που (όπως πάντα;) μας πληγώνει.
Αλλά το να είσαι 16 σού συμβαίνει μια φορά στη ζωή σου.
Κι όσο κι αν στιγμές σε πονάει ή μοιάζει αφόρητο… παραμένει ανεπανάληπτα όμορφο.
Κι έτσι αποφάσισα ν’ ακούσω τη 16χρονη Νεφέλη
να μου διηγείται. Εγώ κρατούσα σημειώσεις…»
να μου διηγείται. Εγώ κρατούσα σημειώσεις…»
Ευχαριστούμε Αγγελική . Καλό ταξίδι στο Σύννεφο!
Νίκος Θεοδοσίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου