Δημιουργική γραφή με την Αμάντα Μιχαλοπούλου

 Γειά σας! 

Είμαι η Αμάντα Μιχαλοπούλου!


Μερικές φορές αναρωτιέμαι: 

Πώς γράφεται μια ιστορία;



Χμ, είναι αρκετά δύσκολο 

να το εξηγήσω, 

αλλά θα προσπαθήσω. 

Στην αρχή ξεπηδάει 

από το μυαλό σου 

μια παράξενη φράση,

 ένα παράξενο μέρος, 

ή ένας παράξενος ήρωας.

 Αν βρήκες ήδη τον ήρωα, 

είσαι τυχερός, 

η μισή δουλειά έχει γίνει. 



Τον βάζεις εδώ, 

τον βάζεις εκεί,

 τον φαντάζεσαι 

χαρούμενο ή λυπημένο 

και μετά αρχίζεις 

να παίζεις μαζί του, 

όπως παίζουν 

οι γάτες με το κουβάρι του 

μαλλιού 

- τις έχετε δει; 

Δεν σηκώνουν το κεφάλι τους 

στιγμή!

 Ένας μήνας δωρεάν 

δημιουργικής γραφής στο Διαδίκτυο 

για παιδιά του Δημοτικού κυρίως 

αλλά και μεγαλύτερα:

http://www.bookbook.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=804&Itemid=180 

 Αμάντα Μιχαλοπούλου
Με λένε Αμάντα Μιχαλοπούλου και είμαι συγγραφέας. Μικρή πίστευα πώς όλοι οι συγγραφείς είναι άντρες που έχουν πεθάνει (Ιούλιος Βερν, Μαρκ Τουέιν, Εριχ Κέστνερ κ.λπ).

Όταν έγινα εννιά χρονών διάβασα

τον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου” της Άλκης Ζέη

και κατάλαβα ότι οι συγγραφείς μπορεί να είναι και γυναίκες (και επίσης μια χαρά ζωντανές).

Από τότε μου καρφώθηκε η ιδέα να γράψω κι εγώ ιστορίες.

Το πιο δύσκολο κομμάτι μιας ιστορίας 

είναι να σταματήσεις να την ονειρεύεσαι 

και να κάτσεις να την γράψεις.

Μού πήρε χρόνια να τα καταφέρω.

Αφού σπούδασα, ταξίδεψα και δούλεψα σε εφημερίδες και περιοδικά (ήμουν δημοσιογράφος), κάθησα και έγραψα τις πρώτες μου ιστορίες για μεγάλους.

Ήμουν ήδη 27 χρονών, δηλαδή αρκετά μεγάλη.

 Από την αρχή μού συνέβαινε κάτι περίεργο:

όταν έγραφα ένα βιβλίο για μεγάλους ήθελα αμέσως μετά να γράψω και μια ιστορία για παιδιά.

Πώς είναι όταν τρως ένα ωραίο χορταστικό γεύμα, αλλά αφήνεις χώρο και για γλυκό; Κάπως έτσι.

Ως σήμερα έγραψα έξι μυθιστορήματα,

τρεις συλλογές διηγημάτων

(τα διηγήματα είναι ιστορίες μικρές που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μεγαλώσουν)

και αρκετά παιδικά βιβλία.

Τα βιβλία μου έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Μερικές μεταφράσεις μπορώ να τις διαβάσω

(επειδή οι γονείς μου επέμεναν να μάθω ξένες γλώσσες όταν πήγαινα στο σχολείο).

Άλλες πάλι –όπως την κορεατική, τη ρωσική, τη σερβική ή τη σουηδική μετάφραση- δεν θα τις διαβάσω ποτέ….
Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο νομίζω πώς είναι το τελευταίο μου, πώς δεν θα ξαναέχω ποτέ πια μια καλή ιδέα. Και τότε τρώω πολλές σοκολάτες με αμύγδαλα. Φαίνεται ότι τα αμύγδαλα κάνουν καλό, επειδή ξαφνικά μια νέα ιδέα ξεπηδάει από το πουθενά. Για τις σοκολάτες δεν είμαι τόσο σίγουρη…

από το http://www.bookbook της κυρίας Ειρήνης Βοκοτοπούλου

http://www.bookbook.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=803&Itemid=47