Το Δέντρο που είχε φτερά - Αγγελική Δαρλάση

 

Κάποτε ήταν ένας κάμπος 
που διέφερε 
από τους υπόλοιπους.

Γιατί ακριβώς στη μέση του 
υπήρχε

ένα μεγάλο, όμορφο, γερό δέντρο.

Αυτό το δέντρο 
ήταν που έκανε εκείνον τον κάμπο
ιδιαίτερο. 
Κι αυτό που έκανε εκείνο το δέντρο ξεχωριστό

ήταν η μοναξιά του.

Ήρθε μία μέρα όμως 
που όλα άλλαξαν...

Στα κλαριά του δέντρου 
έκατσε ένα μικρό πουλί

που μόλις είχε βγει από το αυγό του

κι ανακάλυπτε τον κόσμο.

Χάρη σε αυτό το μικρό πουλί ήταν 

που το δέντρο 
έπαψε να είναι μοναχικό, 

κι απέκτησε φτερά. 

Χάρη σε αυτό το δέντρο 

το πουλί έμαθε την αξία 

του να σε νοιάζεται κάποιος 

και να σου προσφέρει ρίζες 

για ν' αντέχεις τους άγριους βοριάδες.

Άραγε γίνεται τα πουλιά 
να έχουν ρίζες

και τα δέντρα 
να έχουν φτερά;

“Κι όμως γίνεται!”

θ' απαντήσουν τα παιδιά 
και θα χαμογελάσουν. Ευτυχισμένα.

"Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα"

μπορεί να πούνε οι μεγάλοι,

"τα πουλιά να έχουν ρίζες

και τα δέντρα φτερά"
"Κι όμως γίνεται!"
(και στο εξής

 θα ονειρεύονται

δέντρα που πετάνε)

(Και στο εξής θα ονειρεύονται δέντρα που πετάνε.)

«Το Δέντρο που είχε φτερά» 
είναι ένα ποιητικό παραμύθι εικονογραφημένο πανέμορφα 
από την Ίριδα Σαμαρτζή, 
ικανό να γοητεύει 
τους μικρούς αναγνώστες 
και να συγκινεί τους μεγάλους. 

Μια ιστορία 
για να περνάει ο καιρός… όμορφα 
και όμορφα να περνάει ο καιρός...

.............................................................................................................................................

Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011 
- στα πλαίσια 
του 14ου Φεστιβάλ Ολυμπίας 
- η συγγραφέας 


 Αγγελική Δαρλάση, 
επισκέφτηκε
 το 1ο Δημοτικό Σχολείο Πύργου. 
Εκεί, συνομίλησε 
με μαθητές της Γ΄Δημοτικού 
και τους παρουσίασε το βιβλίο της :
 «Το Δέντρο που είχε φτερά». 

 Η  συγγραφέας ήταν άμεση, 
ζεστή και κατανοητή. 
 Η συζήτηση που ακολούθησε 
ήταν πολύχρωμη και  ενδιαφέρουσα 
και βοήθησε τους μικρούς μαθητές
 να καταλάβουν ότι  
όλοι μαζί μπορούν να πετούν, 
όσο μακριά θέλει ο καθένας, 
με την εσωτερική τους πίστη 
και με τα φτερά που κρύβουν μέσα τους.

Τα παιδιά αποκάλυψαν τις ιστορίες που γράφουν 
και μίλησαν με θέρμη 
γι αυτές.  
Κάπως έτσι, αποκάλυψε η Αγγελική Δαρλάση, 
άρχισα να γράφω και…«τα δικά μου.  
Την πρώτη ιστορία που έγραψα τότε, 
γύρω στα εφτά ήμουν, 
την ξαναδούλεψα, ενήλικη πια, 
κι έγινε βιβλίο εικονογραφημένο: 
Το δέντρο που είχε φτερά.»