Κική Δημουλά Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Την Κική Δημουλά τιμά το Ίδρυμα Ευγενίδου

Την Κική Δημουλά τιμά και χαιρετίζει στις 22 Μαρτίου 2012, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, το Ίδρυμα Ευγενίδου, θεωρώντας ότι η μεγάλη ποιήτρια και Ακαδημαϊκός αποτελεί απαραίτητο συμπληρωματικό μέσο επιβίωσης της σημερινής Ελλάδας. Η εκδήλωση εντάσσεται στη διάθεση του Ιδρύματος Ευγενίδου για ανάδειξη παραδειγμάτων πολιτισμού και παιδείας, με ουσιαστικό στόχο την προβολή της «άλλης Ελλάδας», που το εύρος και ο πλούτος της αποτελούν κληρονομιά ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος, οι παρευρισκόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν την εμπειρία απαγγελίας ποιημάτων από την ίδια την ποιήτρια, αλλά και της ανάλυσης της «σταθεράς» του έργου της από μελετητές σπουδαίου διαμετρήματος όπως οι κ. Νάσος Βαγενάς, καθηγητής Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρης Νανόπουλος, καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής και ακαδημαϊκός, Θανάσης Νιάρχος, ποιητής και εκδότης και η κ. Έλενα Τσαγκαράκη, φιλόλογος και συγγραφέας. Παραλληλα, θα παρακολουθήσουν video αφιερωμένο στη μεγάλη μας ποιήτρια και θα περιηγηθούν σε μια μικρή, αλλά «ιδιαίτερης χημείας» έκθεση του εικαστικού Ντίνου Πετράτου, εμπνευσμένη από την χαρισματική προσωπικότητά της. Στην εκδήλωση συμμετέχουν επίσης οι ηθοποιοί κα Μαρίνα Ψάλτη και κ. Χριστόφορος Παπακαλιάτης απαγγέλοντας ποίησή της, αλλά και το μουσικό συγκρότημα ΑΝΕΜΟΣ, που κι αυτό έχει εμπνευστεί και μελοποιήσει έργα της. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό, αλλά θα προηγηθούν όσοι διαθέτουν δελτία προτεραιότητας. www.kathimerini.gr  Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. Ξέρω απ'όλα. Λίγο απ'όλα. Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. Όχι δεν ειμαι λυπημένη. (…) Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους να περάσει ο πλατύς χρόνος. (…) Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα. (…) Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα. (…) (από το "Πέρασα") Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο. Το όριο. Ως που να κινδυνέψω. Γιατί τότε πια δεν θα 'ταν όνειρο. Θα 'ταν γεράματα...( από το "Συνέντευξις")