Το Αστερόσπιτο

    "Μεγαλόσωμοι αρματωμένοι άνθρωποι καταστρέφουν μια μακρινή πολιτεία. Τότε οι μικροί της κάτοικοι ξεκινούν ολομόναχοι μια μεγάλη πορεία για να βρουν μια νέα πατρίδα. Τα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα όταν τη συναντούν και θέλουν να διηγηθούν στους κατοίκους της την ιστορία τους! Όμως αυτοί δεν έχουν καμιά όρεξη ν’ ακούσουν θλιβερές ιστορίες που έρχονται από τόσο μακριά.

      Τότε κλείνουν τα παιδιά σ’ ένα ψηλό γκρίζο κτίριο, τόσο ψηλό και τόσο γκρίζο που κανείς δε σηκώνει τα μάτια του να το κοιτάξει. Μα τα παιδιά δεν μπορούν να ζήσουν για πολύ σ’ αυτή τη φυλακή κι αποφασίζουν να δραπετεύουν.

      Πού θα πάνε; Από ποιον θα ζητήσουν βοήθεια για να μπορέσουν να πουν στους καινούριους ανθρώπους την ιστορία τους;"

Το Αστερόσπιτο είναι μια ιστορία για τον πόλεμο, το ρατσισμό, την επικοινωνία. Ένα ποιητικό κείμενο για την ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν με τους άλλους τα βιώματά τους και να γίνουν αποδεκτοί.

Ποιος είπε ότι τα παιδικά βιβλία είναι μόνο για παιδιά; Μπορώ να γυρίζω ασταμάτητα στα αγαπημένα αναγνώσματα των παιδικών μου χρόνων. Μπορώ επίσης να φανταστώ ότι κι εσείς εξακολουθείτε να επανέρχεστε πότε πότε σε κάποια αγαπημένα βιβλία της παιδικής σας ηλικίας. Θεωρώ, επίσης, ότι η κατηγοριοποίηση των βιβλίων γίνεται για λόγους που επιβάλλει η αγορά και ότι η παιδική λογοτεχνία είναι  λογοτεχνία που απευθύνεται σε όλους μας. Έτσι όταν την περασμένη άνοιξη έκαναν δώρο στην κόρη μου το βιβλίο της Αλεξάνδρας Μητσιάλη «Το Αστερόσπιτο» το διάβασα αμέσως  με μεγάλο ενδιαφέρον.

Οι ήρωες του δεν είναι σούπερ ήρωες, δεν κάνουν μεγάλα κατορθώματα, δεν είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Δεν υπάρχουν στην ιστορία ούτε νεράιδες ούτε δράκοι ούτε φοβερά τέρατα. Ο χώρος όμως που εξελίσσεται, είναι εδώ, είναι δίπλα μας. Είναι η πόλη μας, η κωμόπολή μας, μια πόλη της στερεάς ή της νησιωτικής Ελλάδας.  Και μέσα σ΄ αυτό υπάρχουμε κι εμείς. Υπάρχουμε  εμείς,  η ασπρόμαυρη και γκρίζα καθημερινότητά μας και  όλα – οι καταστάσεις και τα πράγματα – που μας φαίνονται δεδομένα και ίδια.   
«Είναι πάντα τα γεγονότα που συμβαίνουν πολύ μακριά από μας, 
όσο μακριά νομίζουμε ότι είναι;» 
αναρωτιέται η συγγραφέας. Το βιβλίο είναι αισιόδοξο γιατί η ανατροπή τελικά γίνεται. Τα παιδιά παύουν να είναι αόρατα και λένε τελικά την ιστορία τους. Φεύγει το γκρίζο κι έρχεται το φως. Οι ήρωες , τελικά, βρίσκονται δίπλα μας  στην πραγματική ζωή, και αντιλαμβανόμαστε  ότι πίσω από την κάθε συμφορά ανατέλλει πάντοτε ένας μικρός αισιόδοξος ήλιος.

Το θέμα του βιβλίου της Αλεξάνδρας Μητσιάλη 

είναι επίκαιρο και  καυτό. Είναι το θέμα της αποδοχής, της  διαφορετικότητας. Είναι ένα θέμα της  εποχής μας που ενδιαφέρει και προβληματίζει τα παιδιά. Η αφήγηση είναι τρυφερή, η γραφή καθαρή  και η χρήση της ελληνικής γλώσσας άψογη. Είναι ένα βιβλίο που αφήνει μια παράξενη γλύκα και την ελπίδα ότι όλα, τελικά,  μπορούν να γίνουν καλύτερα . Είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και εύχομαι στην Αλεξάνδρα Μητσιάλη να συνεχίσει με βιβλία που να αποτελούν αντίβαρο στις ιστορίες  καταιγιστικής δράσης και εξαντλητικής περιπέτειας.

«Άνθρωποι όλων των χωρών, διηγηθείτε τις ιστορίες σας» 
 είχε πει ο Ντάριο Φο όταν του έδωσαν το Νόμπελ Λογοτεχνίας στη Στοκχόλμη το 1997. Και ίσως ο μόνος τρόπος να αναζητήσουμε τις παγκόσμιες ρίζες μας και την ταυτότητά μας ως πολιτών του κόσμου είναι να ακούσουμε προσεκτικά όσα οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη έχουν να μας πουν για σκέψεις, ανάγκες και συναισθήματα που τελικά δεν είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά μας όσο νομίζουμε. Κι η λογοτεχνία εδώ μπορεί να παίξει το ρόλο της.