Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Ένα γράμμα για την τάξη μας - Σοφία Μαντουβάλου



Αγαπημένα μου Δευτεράκια και Τριτάκια ,


Με μεγάλη μου χαρά περιμένω κι εγώ

την ώρα που θα σας συναντήσω.

Σας υπόσχομαι να φέρω

μαζί μου στον Πύργο,

την καλύτερή μου φίλη, τη  Φαντασία .

Μαζί σκαρώνουμε  τα παιχνίδια μας,

μαζί κάνουμε τις αταξίες μας,

μαζί ονειρευόμαστε.


Κλείνουμε τα μικρά

και τα μεγάλα όνειρά μας για τον κόσμο

μέσα στα βιβλία και τα στέλνουμε

στα παιδιά για να τα μοιραστούμε μαζί τους .

Μέχρι τον Απρίλη

που θα συναντηθούμε,

στέλνω στην τάξη σας, 

να σας κάνει παρέα,

μία Μύγα με τακούνια .

Προσοχή, μπορεί

 να σας γαργαλήσει τα ρουθούνια.


Τι  κάνει  μία Μύγα με τακούνια

όταν συναντήσει μία

Κατσαρίδα με  κοτσίδα;


Θα μου πείτε τα νέα

 όταν έρθω.

Μέχρι τότε σας στέλνω

πολλά άτακτα φιλάκια.



Με αγάπη
Σοφία Μαντουβάλου


Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Λογοτεχνικό βραβείο "Χανς Κρίστιαν Άντερσεν"

Ιζαμπέλ Αλιέντε  
 

Με το λογοτεχνικό βραβείο "Χανς Κρίστιαν Άντερσεν",
θα τιμηθεί τον Σεπτέμβριο του 2012 στη Δανία
η  Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Πρόκειται για το σημαντικότερο βραβείο στην Δανία,
που συνήθως απονέμεται σε συγγραφείς 
που η πένα τους ταιριάζει με του Άντερσεν. 
Το βραβείο έχει δοθεί μόνο μία φορά πριν,
 το 2010, στην Τζόαν Κ. Ρόουλινγκ.
 
 
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε –ανιψιά του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε
 που σκοτώθηκε στο πραξικόπημα του 1973–
 γεννήθηκε το 1942. 
Δούλεψε ασταμάτητα από τα δεκαεπτά της χρόνια, 
πρώτα σαν δημοσιογράφος κι έπειτα σαν συγγραφέας.




Το 1982, όταν δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα,
Το σπίτι των πνευμάτων,
έγινε αμέσως ένα από τα κορυφαία ονόματα
στο χώρο της ισπανόφωνης λογοτεχνίας.
Ακολούθησαν, με την ίδια επιτυχία
κι άλλα μυθιστορήματά της
Του έρωτα και της σκιάς,   Εύα Λούνα,
Φωτογραφία σε σέπια,   Η πόλη των θηρίων
Πάουλα, Αφροδίτη,  Η ονειρεμένη πατρίδα μου,
Ζορρό   Η αρχή του θρύλου κλπ.
Τα έργα της έχουν μεταφραστεί
σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες,
και στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από την «Ωκεανίδα»

«Παρ' όλο που είμαι Χιλιανή,
γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα.
Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε
χωρίς ν’ αφήσει αναμνήσεις.
Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου,
ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο
να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε,
σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια
παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο
για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας
έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα
θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία».

 Η Ιζαμπέλ Αλιέντε στην Αθήνα το 2006 (φωτο americalatina)

 Έχει δηλώσει ότι θα αφιέρωνε στους Έλληνες 
το βιβλίο της  «Αφροδίτη» 
γιατί  «από την Ελλάδα άντλησα αυτόν τον τίτλο 
και από εκεί πήρα την ιδέα. 
Πιστεύω ότι όλοι οι συγγραφείς έχουμε επηρεαστεί 
σε μεγάλο βαθμό από τον ελληνικό πολιτισμό,
 και από τον ρωμαϊκό αλλά κυρίως
από τον ελληνικό έχουμε εμπνευστεί».  




Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Το ηλιοτρόπιο - Ευγένιος Τριβιζάς




Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. 
Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, γύριζαν από κει. 
Όταν ο ήλιος ήταν από δω, γυρνούσαν από δω. 
Εκτός από ένα. 
Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ΄όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου 
δεν κοίταζε τον ήλιο. 
Όταν ο ήλιος ήταν από δω, τ
ο ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από κει. 
Όταν ο ήλιος ήταν από κει, 
το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από δω 

"Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο όπως εμείς;" 

 ρωτούσαν τ΄άλλα ηλιοτρόπια απορημένα. 

"Και γιατί να τον κοιτάω;" 

"Επειδή είναι χρυσός. Επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως". 

"Ε και λοιπόν; 
Χαρά στο πράγμα! 
Ανασαίνει φως και κάτι έγινε" 

"Τι θες να πεις;
 Δεν σ΄αρέσει δηλαδή;" 

"Καλός είναι δεν λέω, 
αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς 
απ΄το πρωί ίσαμε το βράδυ. 
Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω 
τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά, 
μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει".

"Δεν είναι στα καλά του, σκεφτόνταν τα ηλιοτρόπια  
"Ακούς εκεί, να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο;" 
Και περνούσαν οι μέρες. 
Και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσανε τον ήλιο,
 εκτός από κείνο το ηλιοτρόπιο το ένα, 
που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη μεριά. 

"Δε μου λες; Γιατί δεν με κοιτάς;" 
το ρωτάει μια μέρα ο ήλιος 

"Άσε με ήσυχο" είπε το ηλιοτρόπιο 

"Πες μου, γιατί δε με κοιτάς;" 
ξαναρωτάει ο ήλιος. 

"Θέλεις αλήθεια να σου πω;" 

"Ναι" 

"Επειδή… θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα
Μόνο για μένα να γελάς. 
Να λάμπεις μόνο για μένα. 
Εμένα μόνο να ζεσταίνεις" 
είπε το ηλιοτρόπιο. 
"Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι θα σε κοιτούσα" 

"Μα δεν γίνεται αυτό" 
αποκρίθηκε ο ήλιος. 
"Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, 
να γελάω μόνο για σένα, 
εσένα μόνο να ζεσταίνω. Δεν γίνεται" 


"Τότε κι εγώ δεν θα σε κοιτάω" 

"Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. 
Θα μαραθείς, αν δε με κοιτάς" 

"Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. 
Παράτα με" είπε το ηλιοτρόπιο. 

Δεν μίλησε ο ήλιος. 

Και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα 
από την άλλη τη μεριά. 

Και περνούσαν οι μέρες 
και άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο.

"Είδατε;" ψιθύρισαν τ' άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους 
"Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε.. Ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να το θυμηθείτε ότι έτσι που πάει αργά ή γρήγορα θα μαραθεί". 

Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο 
γινόταν όλο και πιο χλωμό, 
ο μίσχος στα πέταλά του μαραινόταν, 
αλλά ούτε που γύριζε να κοιτάξει τον βασιλιά τον ήλιο. 

Παραξενεμένα τα ηλιοτρόπια, 
το άκουγαν να μιλάει μόνο του. 
"Φύγε" έλεγε "δε θέλω να σε βλέπω. Φύγε" 

Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο κείνο βράδυ,
 όταν όλα τ΄άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, 
μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. 
Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. 
Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. 
Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι 
και πλημμύρισε μ΄ένα χρυσαφένιο φως, 
μαγευτικό φως τ΄όνειρό του. 
"Ήρθες;" είπε το ηλιοτρόπιο. 

"Ήρθα" είπε ο ήλιος 

"Μόνο για μένα;" 

"Μόνο για σένα" αποκρίθηκε ο ήλιος "Έλα". 

Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο, 
τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. 
Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν΄ανεβαίνει.. 
Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε.. 
Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, 
τόσο φωτεινός, δεν γίνεται πιο φωτεινός...
Κι έφτασε κοντά στον ήλιο. 
Κι από κει ψηλά είδε όλες τις θάλασσες,
κι όλα τα λιβάδια, 
είδε λίμνες, είδε λιμώνες, 
είδε δάση, είδε ροδώνες και χώρες μαγικές
 και κόρφους μυστικούς και νησιά 
που ταξιδεύανε στο κύμα 
και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν 
κι ολόλευκα πουλιά πάνω απ΄τα βουνά τ΄ασημένια. 

"Έλα κοντά μου" είπε ο ήλιος. 

Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά. 

"Πιο κοντά" είπε ο ήλιος. 

Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά. 

"Κοίτα με" είπε ο ήλιος 
"Κοίτα με ηλιοτρόπιο" 

Το ηλιοτρόπιο τον κοίταξε. 
"Εσένα μόνο
είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του. 

Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, 
σαν φλόγα να το αγκαλιάζει, 
σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά 
κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του, ολόγυρά του. 

Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ΄άκρη σε άκρη. 
Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν΄ανοίγουν, 
να γλιστράνε, να σκορπάν τα σπόρια του, 
να πέφτουν δάκρυ και βροχή στις θάλασσες του κόσμου 
κι όπως αγγίζαν τον αφρό, όπως άγγιζαν το κύμα 
σπίθες ξενες να πηδούν,
 μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή,
 κύματα κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά,
 ήλιοι λουλουδένιοι που στραφτάριζαν ολούθε ονειρικά,
 θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.


Είχε συννεφιά τ΄άλλο πρωί. 
 Δεν βγήκε τη μέρα εκείνη ο ήλιος. 
Κατασκότεινος ο ουρανός, λες κι ήταν βουρκωμένος . 
Το ηλιοτρόπιο έγερνε στο μίσχο του ξερό, 
καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή, 
ανάμεσα στα δροσά ηλιοτρόπια του κάμπου. 


"Τά΄θελε και τά΄παθε" είπε ένα ηλιοτρόπιο 

"Πήγαινε γυρεύοντας" είπε ένα άλλο. 

Έτσι είπαν. 

Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. 

Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε,  

πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του,


 κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του.


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2012



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία
που την ήξερε όλος ο κόσμος.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές,
που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια
για ανυπάκουα κορίτσια και πονηρούς λύκους,
κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες,
έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια,
φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας.
Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία,
με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες.
Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει,
να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα.
Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές
συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται
και να μας λένε χίλιες και μία φορές
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία
που την ήξερε όλος ο κόσμος…»

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες,
ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε
αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο.
Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε,
μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας,
προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις
σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.
Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες,
συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε
θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού:
τη δημιουργία κοινότητας.
Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές
έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές
να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα,
οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί.
Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα
κι εμείς οι σημερινοί,
που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο.
Οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά.
Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους
με τον ίδιο τρόπο, επειδή,
μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές,
βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι
πρωταγωνιστές των ιστοριών.
 
Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς
που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν,
οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα,
μπορούν να γίνουν αθάνατες –
ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα
να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο
όπου λέγονται ή ξαναγράφονται.
Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται,
μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους,
ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν
επί αιώνες από στόμα σε στόμα,
φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους,
αφηγούνταν το ιστορικό τους,
μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο,
κινούσαν την περιέργεια
κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα.
Ήταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι
μπορούσαν να έχουν βιβλία.
Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει.
Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν
ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου,
του Μεξικού.
Και, βρίσκοντας αναγνώστες,
οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους
δημιουργώντας κοινότητες,
οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες
δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.
Francisco Hinojosa (Μεξικό)
Μετάφραση Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2 Απριλίου 2012

  Η αφίσα ...
και το μήνυμα 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία
που την ήξερε όλος ο κόσμος.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές,
που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια
για ανυπάκουα κορίτσια και πονηρούς λύκους,
κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες,
έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια,
φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας.
Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία,
με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες.
Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει,
να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα.
Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές
συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται
και να μας λένε χίλιες και μία φορές
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία
που την ήξερε όλος ο κόσμος…»

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες,
ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε
αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο.
Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε,
μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας,
προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις
σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.
Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες,
συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε
θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού:
τη δημιουργία κοινότητας.
Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές
έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές
να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα,
οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί.
Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα
κι εμείς οι σημερινοί,
που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο.
Οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά.
Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους
με τον ίδιο τρόπο, επειδή,
μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές,
βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι
πρωταγωνιστές των ιστοριών.

Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς
που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν,
οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα,
μπορούν να γίνουν αθάνατες –
ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα
να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο
όπου λέγονται ή ξαναγράφονται.
Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται,
μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους,
ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν
επί αιώνες από στόμα σε στόμα,
φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους,
αφηγούνταν το ιστορικό τους,
μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο,
κινούσαν την περιέργεια
κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα.
Ήταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι
μπορούσαν να έχουν βιβλία.
Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει.
Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν
ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου,
του Μεξικού.
Και, βρίσκοντας αναγνώστες,
οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους
δημιουργώντας κοινότητες,
οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες
δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.
Francisco Hinojosa (Μεξικό)

     Στις2 Απριλίου, ημέρα γέννησης του μεγάλου παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Με αφορμή τον εορτασμό, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου οργανώνει εκδηλώσεις για τους μικρούς φίλους του. Τα παιδιά έχουν μια ωραία αφορμή ώστε να μάθουν περισσότερα για το βιβλίο, να γνωρίσουν συγγραφείς και εικονογράφους, να παρακολουθήσουν θεατρικά και μουσικά δρώμενα, να συμμετάσχουν σε εκπαιδευτικά παιχνίδια αλλά και εικαστικά εργαστήρια.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Αφίσες της iBby για την Παγκόσμια ημέρα βιβλίου 2010-2012


2010

«Ήταν ένα μικρό καράβι 
που ήταν αταξίδευτο...»
«Ενα βιβλΙο σε περΙμΕνει. 
Βρες το!»

Συγγραφή Eliazer Casino
Εικονογράφηση Noemi Villamuza




2011
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΘΥΜΑΤΑΙ»
Aino Pervik (Eσθονία)



2012


το μήνυμα 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία
που την ήξερε όλος ο κόσμος.

Αφίσες της iBby για την Παγκόσμια ημέρα βιβλίου 2000-2009


 
2000

Το μυστικό είναι στο βιβλίο,
Το βιβλίο είναι το μυστικό
The Secret Is in the Book,
the Book Is the Secret
Mike Launis, Finland


2001

Books Have It All
Krisztina Renyi, Hungary

 
2002
Η σκάλα με τα βιβλία
Climbing Up Book By Book
Maria Blazejovsky, Austria


2003

The World in an Enchanted Network
Rafael Fabrice Yockteng Benalcazar, Brazil


2004

Το φως των βιβλίων
Νικόλαος Ανδρικόπουλος, Ελλάδα


2005 

Τα βιβλία είναι μάτια μαγικά  Manorama Jafa
Books Are My Magic Eyes
Jagdish Joshi, India


2006

Η μοίρα των βιβλίων είναι γραμμένη στ’ άστρα
The Destiny of Books is Written in the Stars Jan Uliciansky
Peter Cisarik, Slovakia


2007

Οι ιστορίες είναι το δαχτυλίδι που ενώνει τον κόσμο 
 Μάργκαρετ Μέιχι
Stories Ring the World
Zac Waipara, New Zealand


2008

Books Enlighten : Knowledge Delights
Chakrabhand Posayakrit, Thailand


2009

I am the World
Hani D. El-Masri, Egypt