Ο Τριγωνοψαρούλης - Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Ο Τριγωνοψαρούλης είναι ένα ψαράκι διαφορετικό απ’ τα άλλα. Έχει τριγωνικό σχήμα, τόσο που δε μοιάζει με κανένα άλλο. Πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τ’ άλλα ψαράκια αλλά δυσκολεύεται να μάθει να γράφει και να διαβάζει. Διαβάζει και γράφει μόνο ό,τι έχει σχέση με τρίγωνα. Ο Τριγωνοψαρούλης περνάει δύσκολες μέρες. Όλο το σχολείο στο βυθό τον κοροϊδεύει και εκείνος νιώθει αδικημένος και απομονωμένος. Το σχολείο είναι γι’ αυτόν ένα μαρτύριο. Ο καιρός περνάει και έρχεται η ώρα τα ψαράκια να κάνουν την πρώτη τους βόλτα έξω από τον προστατευμένο χώρο του σχολείου. Εκεί όμως παραμονεύει ο κίνδυνος.  Τα απλωμένα δίχτυα του ψαρά είναι έτοιμα να αιχμαλωτίσουν τα ψάρια για πάντα.  Αποφασίζει τότε να καταστρώσει ένα σχέδιο. Βάζει τα ψαράκια να παραταχθούν το ένα κολλητά στο άλλο, και να δημιουργήσουν έτσι  ένα μεγάλο σουβλερό τρίγωνο. Μπροστά  μπαίνουν οι ξιφίες. Καταφέρνουν να τρυπήσουν τα δίχτυα του ψαρά και να ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Έτσι  στην κρίσιμη στιγμή, αποδεικνύει ότι όχι απλώς αξίζει την αναγνώριση των συμμαθητών του, αλλά και κάτι παραπάνω! Ο Τριγωνοψαρούλης μ’ αυτή την επιτυχία του έμεινε στην ιστορία της κοινωνίας του βυθού σαν το πιο έξυπνο ψάρι.

Ο Τριγωνοψαρούλης επιστρέφει 

Γρήγορα όμως οι μέρες πέρασαν κι άρχισαν τα μαθήματα. Τα ψαράκια έπρεπε να μάθουν να σχεδιάζουν στο βυθό. Αν και στην αρχή όλα δυσκολεύτηκαν, σιγά σιγά το σχέδιο τους φάνηκε παιχνίδι. Μόνο ο Τριγωνοψαρούλης δυσκολευόταν ακόμα. Ό,τι κι αν ήθελε να σχεδιάσει του έβγαινε σαν τριγωνάκι! Κύκλο ήθελε, τριγωνάκι σχεδίαζε. Τετράγωνο ήθελε, τριγωνάκι του έβγαινε πάλι! του φαινόταν ακατόρθωτο να σχεδιάσει οτιδήποτε άλλο!

Τα άλλα ψαράκια, που μάθαιναν γρήγορα, τον κορόιδευαν:

- Τριγωνοψαρούλη, είσαι ο τελευταίος μαθητής! Μόνο τριγωνάκια ξέρεις να σχεδιάζεις, του έλεγαν.

- Είσαι τεμπέλης! Φώναζαν τα καλαμαράκια και τον χτυπούσαν με τα πλοκάμια τους.

- Δεν προσπαθείς, είσαι αφηρημένος και απρόσεκτος, του έλεγε η κυρά – Σουπιά.

Κι όμως προσπαθούσε, και μάλιστα πολύ! Και πρόσεχε και ήθελε να σχεδιάσει σωστά, αλλά… δεν μπορούσε!

Ήταν τόσο δυστυχισμένος! Η κυρά – Σουπιά πήγαινε κοντά του και του έδειχνε τι έπρεπε να κάνει. Όμως, και πάλι ο Τριγωνοψαρούλης δεν τα κατάφερνε, κι εκείνη εκνευριζόταν και του έβαζε τις φωνές:

- Μα πότε θα μάθεις επιτέλους;

Όταν έφτασαν στο μάθημα που θα μάθαιναν να σχεδιάζουν τρίγωνα, περίμενε ν’ ακούσει επιτέλους κι αυτός ένα «μπράβο!», κάτι που ως τώρα δεν είχε ακούσει ποτέ κι από κανέναν. Όμως, ούτε η δασκάλα ούτε τα άλλα ψαράκια του το είπαν. Αντίθετα, πάλι τον κορόιδευαν:

- Αυτό έλειπε να μην κάνεις σωστά τα τρίγωνα! Τι Τριγωνοψαρούλης θα ήσουν; του φώναζαν στο διάλειμμα.

Στο διάβασμα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλύτερα. Όταν στους βράχους υπήρχαν σύμβολα με τριγωνάκια, ο Τριγωνοψαρούλης τα διάβαζε αμέσως. Όταν υπήρχαν κι άλλα σχέδια, αργούσε πάρα πολύ και τα ψαράκια που βαριόντουσαν, έκαναν φασαρία. Ακόμα κι αν ήξερε να διαβάσει, τα έχανε κι έκανε λάθος. Η κυρά – Σουπιά θύμωνε, και πάλι τον κατσάδιαζε.

Ούτε και στο διάλειμμα τα άλλα ψαράκια του συμπεριφέρονταν καλύτερα. Δεν τον έκαναν παρέα, μια και ήθελαν να παίζουν πάντα με τους καλύτερους μαθητές, όπως το λυθρίνι, το σαφρίδι και το λαβράκι. Το σχολείο γι’ αυτόν ήταν ένα μαρτύριο. Καθόταν λοιπόν μόνος του στη γωνία ενός βράχου κι έτρωγε το πλαγκτό το, σχεδίαζε τα τριγωνάκια του και καμιά φορά σιγοτραγουδούσε μελαγχολικά:

Δεν είμαι χαζούλης,

δεν είμαι κουτός.

Ο Τριγωνοψαρούλης,

ο διαφορετικός.