Μαμά μου, να θυμάσαι...

Gustav Klimt, The Three Ages of Women (detail), 1905

  Μαμά μου, να θυμάσαι...                            

                               
Μη με παραχαϊδεύεις.

Ξέρω πολύ καλά 

πως δεν πρέπει

 να μου δίνεις πάντα 

ό,τι σου ζητώ. 

Εγώ μπορεί να σου ζητώ

 τον κόσμο όλο.

Εσύ δεν είσαι υποχρεωμένη

να μου τον δώσεις.

Μην αλλάζεις στάση

απέναντί μου συνέχεια.

Προτιμώ να είσαι

σταθερή μαζί μου.

Νιώθω περισσότερη σιγουριά.

 

Μη με κάνεις να νιώθω

μικρότερος απ’ ότι είμαι,

γιατί τότε εγώ προσπαθώ

να φαίνομαι μεγαλύτερος.

Μη μου κάνεις παρατηρήσεις

 μπροστά σε άλλους.

Είναι πιο καλά να τα λέμε

όταν είμαστε μόνοι μας.

 

Μαμά μου, τα λάθη που κάνω

δεν είναι αμαρτίες.

Είναι λάθη και μπορώ

να τα διορθώσω.

Μη με προστατεύεις πάντα.

 Άφησέ με να σκοντάψω,

 να πέσω, να χτυπήσω

για να πάθω και να μάθω.

Μη θυμώνεις όταν λέω

ότι «δε σε χωνεύω».

 Εσένα «σε χωνεύω».

Τη δύναμή σου «δε χωνεύω».

Μη μου κάνεις συνεχώς

παρατηρήσεις

γιατί αναγκάζομαι

«να το παίζω κουφή».

Μαμά σου λέω την αλήθεια:

           Κάποιες φορές σου λέω ψέματα.

Μαμά μου κάθε μέρα μεγαλώνω.

 Μην το ξεχνάς!

Μαμά μου σ’ αγαπώ

                                 πάρα, πάρα, πάρα, ... πολύ!!!