Η νύχτα των πυγολαμπίδων - Αλεξάνδρα Μητσιάλη

  Εκείνο το πρωί 

πρώτος το είπε ο ασημόγλαρος, 

την ώρα που προσγειωνόταν στην ακτή:

«Η θάλασσα θύμωσε και φουσκώνει».

 Ύστερα το φώναξε 
η μπελούγκα από τ’ ανοιχτά.

Μα ο Μάκο και οι φίλοι του 
το ήξεραν κιόλας. 

Τα ρινοδέλφινα 
που σύχναζαν στα μέρη τους

τους είχαν προειδοποιήσει από καιρό. 

Τους είχαν μιλήσει
 για τις χώρες του Βορρά,

πολύ μακριά από δω,

όπου οι άνθρωποι έριχναν 
με πανύψηλες καμινάδες 
μαύρους καπνούς στον ουρανό.

 Κι ο ουρανός ζεσταινόταν και ίδρωνε,

μέρα και νύχτα, εδώ και πολύ καιρό.

 Και οι σταγόνες του ιδρώτα του,

όλον αυτό τον καιρό,

έπεφταν πάνω στους πάγους

του Βόρειου και του Νότιου Πόλου

 και σιγά σιγά τους έλιωναν. 

Η θάλασσα, όμως, που ταξίδευε

σ’ αυτά τα μέρη θύμωσε πολύ.

Τι καταστροφή ήταν αυτή

που προετοίμαζαν οι άνθρωποι;

 Γιατί δεν την υπολόγιζαν;

 

Οι πάγοι λιώνουν, η θάλασσα φουσκώνει ολοένα

κι ένα μικρό νησί κινδυνεύει να εξαφανιστεί

κάτω από την επιφάνεια της.

Τα παιδιά, όμως, που κατοικούν σ αυτό θυμώνουν

κι αποφασίζουν να αντιδράσουν.

Μαζί τους θα συνεργαστούν ζώα, πουλιά και ψάρια,

που χρόνια ταλαιπωρούνται

από την αδιαφορία των ανθρώπων,

αλλά και όλα τα παιδιά του πλανήτη.

Ένα μακρινό ταξίδι ξεκινάει,

μια μεγάλη περιπέτεια,

μια δύσκολη επιχείρηση σωτηρίας...

Και οι πυγολαμπίδες δείχνουν στα παιδιά και στα ζώα

το δρόμο για την πραγματοποίηση του στόχου τους...

Ένα παραμύθι,

της Αλεξάνδρας Μητσιάλη,

για τη δύναμη της αγάπης

και της συνεργασίας

που μπορούν να σώσουν

τον πλανήτη που κινδυνεύει.

Η εξαιρετική εικονογράφηση 
είναι
της Μαρίας Μπαχά