«Ε.Π. (Ενωμένες Πάντα)», Ζωρζ Σαρή Άλκη Ζέη

"Τα πραγματικά κορίτσια
 δεν τα αρπάζει ο χρόνος...
 επιστρέφουν, πάντα,
 με τη μορφή βιβλίων,
 ζωγραφιών και τραγουδιών..." 
Έτσι έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

— Η καινούρια σας συμμαθήτρια, η Γεωργία Σαριβαξεβάνη. Ποια θα τη φιλοξενήσει;

Μια αδυνατούλα, με κόκκινα φιογκάκια στις αλογοουρές της, πετάχτηκε απάνω.

— Εγώ! είπε.

Η Ζωρζ κάθισε πλάι της.

Το θρανίο ήταν το πρώτο στη σειρά, δεξιά, κοντά στο παράθυρο. Έκανε να βγάλει από την τσάντα της την κασετίνα και κάποιο τετράδιο.

— Δε χρειάζεται να βγάλεις τα σύνεργά σου, της είπε το κορίτσι με τις αλογοουρίτσες.

— Γιατί; Απόρησε η Ζωρζ.

— Σήμερα δε θα κάνουμε μάθημα.

— Και πώς το ξέρεις εσύ;

— Μου το ΄πε η Λενιώ, η αδερφή μου, αυτή πάει στη Β΄ Γυμνασίου. Την πρώτη μέρα δεν έχει μάθημα. Όλοι οι καθηγητές θα παρελάσουν για να μας γνωρίσουν. Ο καθένας θα πει τα δικά του. Κατάλαβες, Γεωργία;

— Δε με λένε Γεωργία.

— Και πώς σε λένε;

— Ζωρζ.

— Ζωρζ; Σαν το συγγραφέα Ζωρζ Ονέ; Αγόρι είσαι;

— Η συγγραφεύς Ζωρζ Σαντ ήταν γυναίκα.

— Και γιατί ξένο όνομα;

— Η μαμά μου είναι Γαλλίδα, από τη Σενεγάλη. Από την Αφρική... Εσένα πώς σε λένε;

— Άλκη. Άλκη Ζέη!

— Αγόρι είσαι; Έχω έναν ξάδερφο που τον λένε Άλκη.

— Το Άλκη είναι και κοριτσίστικο όνομα.

— Τότε είμαστε πάτσι.

Γέλασε η Άλκη.

Με βαθιά συγκίνηση και θλίψη αποχαιρετούμε την Άλκη Ζέη με τα λόγια της επιστήθιας φίλης της, Ζωρζ Σαρή. Εκδόσεις Πατάκη

Πηγή: «Ε.Π. (Ενωμένες Πάντα)», Ζωρζ Σαρή, 1995