Ένα ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ για το Κατάκολο

Ελλάς

Η θάλασσα είχε βαθύ γαλάζιο χρώμα, και ο ουρανός

έκαιγε ως οπάλιος λίθος στον αέρα.

Υψώσαμε τα πανιά - ό άνεμος φύσαγε καλώς

Από τους γαλάζιους τόπους που βρίσκονται ανατολικά.

Από την μουσκεμένη πλώρη εντόπισα με ανυπόμονο μάτι

τη Ζάκυνθο, κάθε ελαιώνα και μικρό κόλπο,

τον απότομο βράχο της Ιθάκης, του Λυκάονος τη χιονισμένη κορυφή,

κι όλους τους ανθόφωτους λόφους της Αρκαδίας.

Το ράπισμα του ιστίου στο κατάρτι,

Η ρυτίδωσις των υδάτων στα πλευρά,

Το κελάρυσμα του γέλιου των κοριτσιών στην πρύμνη,

οι μόνοι ήχοι: - Όταν άρχισε η Δύση να καίει,

κι ένας κόκκινος ήλιος πάνω από τη θάλασσα

Πάτησα πάνω στο έδαφος της Ελλάδος επιτέλους!

ΚΑΤΑΚΟΛΟ

Όσκαρ Ουάιλντ

Greece

The sea was sapphire coloured, and the sky

Burned like a heated opal through the air;

We hoisted sail; the wind was blowing fair

For the blue lands that to the eastward lie.

From the steep prow I marked with quickening eye

Zakynthos, every olive grove and creek,

Ithaca's cliff, Lycaon's snowy peak,

And all the flower-strewn hills of Arcady.

The flapping of the sail against the mast,

The ripple of the water on the side,

The ripple of girls' laughter at the stern,

The only sounds: - when 'gan the West to burn,

and a red sun upon the seas to ride,

I stood upon the soil of Greece at last!

KATAKOLO

Oscar Wilde

«... ήμουν σχεδόν δεκαέξι χρόνων όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το θαύμα και το κάλλος της αρχαίας ελληνικής ζωής. Ξαφνικά, μου φάνηκε πως έβλεπα λευκές φιγούρες να ρίχνουν πορφυρές σκιές πάνω στις ηλιόλουστες παλαίστρες, ομάδες γυμνών νέων και νεαρών παρθένων να κινούνται μέσα σ’ ένα βαθύ γαλάζιο φόντο σαν να ήταν πάνω στη ζωφόρο του Παρθενώνα… Από αγάπη σε όλα αυτά, άρχισα να μελετώ ελληνικά με ενθουσιασμό και όσο πιο πολύ τα μελετούσα, τόσο περισσότερο μαγευόμουν… Από μικρός συνήθιζα να ταυτίζομαι με κάθε ξεχωριστό χαρακτήρα που διάβαζα στα βιβλία, αλλά, εκεί ανάμεσα στα δεκαπέντε με δεκαέξι, παρατήρησα, με κάποια απορία, ότι μου ήταν πιο εύκολο να με φαντάζομαι ως Αλκιβιάδη ή Σοφοκλή, παρά ως Αλέξανδρο ή Καίσαρα. »