Ο Θάνος Μικρούτσικος στο φως...

Μια παλιά φωτογραφία χτες την έκανα κομμάτια...

Έτσι τον θυμάμαι, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτω λόγια:

Αν η μισή μου καρδιά... Άννα μην κλαις... τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν, σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τραύμα διαμπερές στη μοναξιά μου. Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει. Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι, αρπάζει, κλέβει τ’ όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι.

Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ’ όλα, δε στο ’χω πει ακόμα.

Κι ύστερα, γιατρέ, που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου να δώσω, τίποτα πάρεξ ένα μήλο. Ένα κόκκινο μήλο. Την καρδιά μου.

Την πρώτη ουσία, την αρχή, σηκώστε με να δω

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω...

Στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα...

Και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ, σκούριασε το κλειδί του παραδείσου.

Μην αφήσετε καμιά στιγμή στη ζωή σας να πάει χαμένη (είπε). Ρουφήξτε κάθε δευτερόλεπτο. Ο χρόνος τρέχει. Να ονειρεύεστε. Όπως έκανα κι εγώ, μέχρι τέλους...

Τόσο. Όσο κρατάει ένας καφές.

Έτσι φεύγουν. Με τσιγάρο στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί και γελασμένοι.

Και κάπως έτσι η ανάγκη γίνεται ιστορία και κάπως έτσι η ιστορία γίνεται σιωπή.

Ο Θάνος Μικρούτσικος στο φως...

γραμμένο από τον από Πέτρο Παράσχη