Η Ελένη και το τζίνι - Παυλίνα Παμπούδη

Ήταν μια μικρή Ελένη

που τριγύριζε κλαμένη.

Το σκυλί της είχε χάσει

(από χθες της το ’χε σκάσει…)

Περπατούσε, περπατούσε

και τον σκύλο της ζητούσε:

«Τζίνι, πού έχεις πάει, Τζίνι;

Τζίνι μου, τι έχεις γίνει;»

Έψαχνε όλη τη μέρα

πέρα δώθε, δώθε πέρα.

Ως το δάσος είχε φτάσει...

Κόντευε να σκοτεινιάσει.

Έφτασε και ως τη λίμνη

κι όλο φώναζε το Τζίνι.

«Τζίνι, Τζίνι, φανερώσου!

Σου το λέω για το καλό σου!»

Ξαφνικά, η λίμνη αφρίζει

το νερό στριφογυρίζει

γίνεται κακό μεγάλο:

ένα κύμα, κι άλλο, κι άλλο!

Χίλια κύματα ξεσπάνε

την Ελένη πιτσιλάνε!

Κι από μέσα από τη λίμνη

ξεπετιέται ένα τζίνι!

Ένα τζίνι, μα τι τζίνι;

Με σαρίκι και μπικίνι!

«Ποιος με θέλει; Ποιος φωνάζει;

Ποιος τον ύπνο μου ταράζει;»

λέει το τζίνι νυσταγμένα

αυστηρά και βραχνιασμένα.

«Άχου», λέει η Ελένη

και κοιτάει τρομαγμένη

«Τζίνι μου συγχώρεσέ με

κι αν μπορείς, βοήθησέ με…

Παρεξήγηση έχει γίνει:

το σκυλί μου λένεΤζίνι

-ειν’ ένα μικρό σκυλάκι-

Φερ’ το μου, καλό τζινάκι!»

«Α, δε θα μπορέσω τώρα!

Τέτοια λόγια, τέτοια ώρα…

Σκύλο θέλεις; Μμμ, λυπάμαι...

Σκυλοξόρκια δε θυμάμαι!

Μήπως θέλεις κάτι άλλο;

Σαύρα, φίδι, παπαγάλο;

Ιπποπόταμο,  μουλάρι

φώκια, πίθηκο, λιοντάρι;

Πιγκουίνο, γάτα έστω;

Ό, τι άλλο θέλεις, πες το!»

«Όχι», λέει η Ελένη

κάπως αγανακτισμένη.

«Πώς να σου το εξηγήσω:

το σκυλί μου θέλω πίσω!»

«Ουφ! Καλά» λέει το τζίνι.

«Αν σφιχτώ μπορεί να γίνει...»

Και να σφίγγεται αρχίζει!

Σφίξε σφίξε, κοκκινίζει

το μπικίνι, οχ! το σκίζει!

Ξεφυσάει και φουσκώνει

μπαμ! Και σκάει σαν μπαλόνι!

Τότε, τη στιγμή εκείνη

εμφανίζεται το Τζίνι!

Το Τζινάκι, το σκυλάκι

που ’χε χάσει  το  Ελενάκι!

Ξαναβρέθηκε το Τζίνι!

Τι χαρά ήταν εκείνη!

Από το υπό έκδοση: 

Ο ΙΒΑΝ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ, ΚΑΙ ΑΛΛΑ 79 ΤΡΕΛΑΜΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΟΤΡΑΓΟΥΔΑ,

ΡΟΕΣ, 2012