Η κοιλάδα με τις πεταλούδες - Ελένη Δικαίου

Η κοιλάδα με τις πεταλούδες

Στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον

δύο δωδεκάχρονα παιδιά,

ο Ζώης και η Κόρα,

ανακαλύπτουν τυχαία

μέσα από την οθόνη

της συσκευής προσωπικής επικοινωνίας

της μητέρας του Ζώη

την ύπαρξη ενός παράξενου τόπου.

Χαμηλά δεντράκια,

φυτά με μεγάλα φύλλα καταπράσινα,

παράξενα έντομα με διάφανα φτερά

που πετούν από δω και από κει.

Ένας τόπος ο οποίος μοιάζει να υπάρχει έξω

από οποιονδήποτε προστατευτικό θόλο,

κάτι που θεωρείται αδύνατο

για τα δεδομένα της εποχής.

Η Κόρα και ο Ζώης,

ενθουσιασμένοι με την ανακάλυψή τους

και χωρίς να σκεφτούν τους κινδύνους,

αποφασίζουν να πάνε να δουν

από κοντά αν υπάρχει...

στην πραγματικότητα αυτός ο μαγευτικός τόπος.

Για να γίνει κάτι τέτοιο,

χρειάζεται να βγουν έξω από τον διάφανο θόλο

που προστατεύει την πόλη τους,

 στην ερημιά μιας παλιάς λίμνης

που έχει αποξηρανθεί.

 Δεν έχουν υπολογίσει τη βροχή

 που πέφτει συνέχεια τον τελευταίο καιρό,

ούτε πως αυτό που ξεκίνησαν σαν παιχνίδι

έχει τους δικούς του κανόνες,

ολότελα διαφορετικούς από κείνους των παιχνιδιών

 που έπαιζαν στις οθόνες τους.

Τα δύο παιδιά

κι ο μικρότερος αδελφός του Ζώη,

ο Ζώης 2,

ο οποίος τους έχει ακολουθήσει

χωρίς να τον καταλάβουν

με συνοδεία τον 7-16, το «οικιακό» τους ρομπότ,

θα βρεθούν ξαφνικά σε ένα περιβάλλον εχθρικό.

Ο τρόπος για να αντιμετωπίσουν

τις πρωτόγνωρες καταστάσεις

που παρουσιάζονται μπροστά τους

δεν μπορεί να βασιστεί πια

 σε κανέναν «προγραμματισμό».

Και τότε ο Ζώης με την Κόρα,

 ακόμη κι ο μικρός Ζώης 2,

το «ανθρωπορομποτάκι»

όπως τον θεωρεί ο αδελφός του,

θα ανακαλύψουν πως το μοναδικό πράγμα

 στο οποίο μπορεί να βασιστεί κανείς

 με απόλυτη σιγουριά

είναι η δύναμη που παίρνει ο άνθρωπος

 από τον ίδιο τον εαυτό του.

Όμως ούτε οι μεγάλοι έχουν υπολογίσει

τις επιπτώσεις της βροχής.

Καθώς η πόλη τους βουλιάζει σιγά σιγά

μαζί με τον θόλο που την «προστάτευε»

και το εφιαλτικό σκηνικό

μιας άμεσης εγκατάλειψης

αντικαθιστά την σιγουριά και την άψογη

–όπως πίστευαν ως εκείνη την στιγμή–

οργάνωση της κοινωνίας τους,

ο άνθρωπος και η φύση

παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις

και η αρχέγονη σχέση ανάμεσά τους

αναδύεται ξανά

μαζί με τα νερά της λίμνης

και τη ζωή που ξαναγεννιέται μαζί της.