Να μην είσαι εκεί…

  Δεν υπάρχουν πολλές κινηματογραφικές αίθουσες τόσο ζεστές όσο αυτή του Απόλλωνα. Μικρός κινηματογράφος που γεμίζει ασφυκτικά, τόσο που ακόμα και με το καρτελάκι της επίσημης συμμετοχής να μην μπορείς να βολευτείς σε κάποιο κάθισμα, τόσο που να στρώνεσαι τελικά στη μοκέτα του διαδρόμου ανάμεσα στα ανήσυχα πόδια, τις ταλαιπωρημένες τσάντες και τα νεανικά κορμιά. Ανακοινώνεται ο τίτλος και οι συντελεστές της ταινίας που ακολουθεί και προαναγγέλλεται, μέσα σε φεστιβαλική αναμπουμπούλα, ότι στο τέλος θα μπορέσουμε ν’ ακούσουμε και να συζητήσουμε με τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Και μετά η σιωπή απλώνεται μαζί με το σκοτάδι σιγά, σιγά στην κινηματογραφική αίθουσα και στη μεγάλη οθόνη εκείνο το ταινιάκι, το χαρακτηριστικό του Φεστιβάλ, με την πολύχρωμη πεταλούδα που τρυπώνει μέσα στον Απόλλωνα και τον Δημήτρη Σπύρου καρτούν, τόσο όμοιο με τον πραγματικό. Κι έπειτα φανερώνεται εκεί μπροστά σου ένας καινούριος ορίζοντας φωτεινός, βαθύς, εναλλασσόμενος κι εσύ νιώθεις το σώμα σου να πλησιάζει όλο και περισσότερο την οθόνη, ώσπου μπαίνεις εντελώς μέσα της και το ταξίδι αρχίζει…

  Γιατί αυτός ο μικρός κινηματογράφος είναι μαγικός. Μοιάζει ξύλινο καράβι με φουσκωμένα πανιά που ξεκινάει για τον γύρο του κόσμου σε οκτώ ημέρες. Και ο καπετάνιος πραγματοποιεί πάντα την υπόσχεσή του, γιατί τελικά, όταν είσαι στον Απόλλωνα, φτάνουν οχτώ μέρες για να γυρίσεις τον κόσμο και να γνωρίσεις τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, τόσες αλλιώτικες ζωές.

  Το φετινό γιορταστικό μπάρκο είναι έτοιμο να ξεκινήσει κι εγώ εύχομαι να είναι το πιο ζωντανό, σπινταριστό, δημιουργικό ταξίδι που έκανε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας ποτέ.          

Κι ας μην είμαι εκεί…