Μίκυ Μάους... για πάντα

Διάβασα πριν από λίγο στη Lifo, 

πως σταματάει η κυκλοφορία 

του περιοδικού Μίκυ Μάους.

"H οικονομική κρίση μόλις έπληξε 

και τις παιδικές μας αναμνήσεις. 

Μετά από σχεδόν 50 χρόνια, 

ο Τερζόπουλος σταματά την κυκλοφορία 

του περιοδικού Μίκυ Μάους... "

Για πολλούς βέβαια δεν είναι μόνο αναμνήσεις. 

Κατά καιρούς αγοράζω το Μίκυ Μάους 

και άσχετα από το αν διαβάζω ή όχι ολόκληρο το τεύχος,

(εξάλλου είναι κι ο ανιψιός μου ο Σταύρος 

που τα ξεκοκαλίζει), 

αυτή η μιας ζωής σταθερή διαδικασία, 

να πηγαίνεις στο περίπτερο 

για να πάρεις το καινούργιο Μίκυ, 

όπως και να το δει κανείς, 

παλιμπαιδισμός θες, νοσταλγία, 

προσκόλληση σε παλιές σταθερές αξίες, 

είχε οπωσδήποτε κάτι καθησυχαστικό.

Η μόνη εικόνα, εντελώς μελό 

- αλλά έτσι είναι - 

 που μου έρχεται στο μυαλό 

για να εικονογραφήσει το παρόν θέμα, 

είναι μια από τις πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις :

 το εξώφυλλο του Life το 1966 

(εδώ το βρήκα στο Paris Match), 

με τον Μίκυ να κλαίει, 

ανακοινώνοντας έτσι τον θάνατο του Ντίσνεϊ. 

Το Life και το Time κυκλοφορούσαν στο σπίτι, 

εγώ ήμουν τότε τεσσάρων χρονών, 

και το εξώφυλλο με συντάραξε. 

Πέρασα τους γονείς μου από ανάκριση τρίτου βαθμού

 μέχρι να μου αποκαλύψουν την αλήθεια 

γιατί κλαίει ο Μίκυ και έτσι άρχισαν

 οι πρώτες υπαρξιακές μου ανησυχίες περί θανάτου,

σχέσης δημιουργού και δημιουργήματος κ.λ.π.

Υ.Γ. Αν ξανακυκλοφορήσει το περιοδικό,

 θα πρέπει να είναι έντυπο.
Το Μίκυ Μάους δεν διαβάζεται στο λάπτοπ, 

αλλά σε χαρτί τσαλακωμένο και ταλαιπωρημένο, 

τα μεσημέρια του καλοκαιριού μπρούμυτα στο κρεβάτι, 

όταν οι μεγάλοι κοιμούνται και θέλουν ησυχία 

και το βράδυ με φακό κάτω απ' τα σεντόνια.

 Εύη Τσακνιά