"Οι Ονειροφύλακες κι ο Φάρος των Ονείρων" - Αγγελική Δαρλάση

............................................................
"Κι εκεί, έξω στο δρόμο, κάτω από το φως της νιογέννητης ακόμη αυγής, μπροστά στο κατώφλι της πόρτας τους...
Ένα κορίτσι – δεν ήταν η Έρση, αλλά ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι, πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με εκείνους, τους κοιτούσε στα μάτια - μια τον Νταν και μια την Μαλβίνα- αμίλητο, στεκόταν και τους κοιτούσε, τίποτε άλλο ∙ τα μεγάλα της, όμορφα, μελαγχολικά γκριζογάλαζα μάτια, σαν να είχαν τρυπώσει εκεί μέσα μια γκρίζα συννεφιά μαζί με μια γαλάζια λιακάδα, τα καστανά της μαλλιά πλεγμένα σε δυο χαλαρές κοτσίδες δεμένες με κορδόνια παπουτσιών να πέφτουν ανέμελα στους ώμους της, τα μικρά της διάφανα φτερά ακίνητα σαν να είχαν σταθεί για να ξεκουραστούν πάνω στην πλάτη της, το ανοιχτοπράσινο, τσαλακωμένο, σαν παιδικό, φουστάνι της, λίγο αταίριαστο με την ηλικία της. Στο χέρι της μια χρωματιστή βαλιτσούλα, λες κι είχε έρθει μόλις από ταξίδι, μάλλον μακρινό - επειδή, μέσα σε όλα, το πρόσωπό της, αν και φωτεινό, έμοιαζε κουρασμένο και τα πάνινα παπούτσια της ήταν σκισμένα, σα να είχε περπατήσει με αυτά, με ένα και μόνο ζευγάρι παπούτσια, όλη την απόσταση γη ουρανός, όλη την απόσταση από κάποιο άλλο σύμπαν, σίγουρα μακρινό.
Ένα κορίτσι. Ταλαιπωρημένο. Όμορφο. Αμίλητο.

- Γεια!
Χαιρέτησε ο Νταν κι η Μαλβίνα ρώτησε:
- Θέλεις κάτι;

Αντί για άλλη απάντηση, το κορίτσι έβαλε το χέρι του στην τσέπη του φουστανιού του κι έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτάκι. Πρόταξε το χέρι με το χαρτί στη Μαλβίνα Η Μαλβίνα το πήρε διστακτική, το ξεδίπλωσε – ήταν προσεκτικά στα τέσσερα διπλωμένο. Το κοίταξε. Όμορφα καλλιγραφικά γράμματα - να τα έγραψε εκείνο το κορίτσι, ή μήπως κάποιος άλλος της το είχε σημειώσει σ’ εκείνο το κομμάτι χαρτί, να βεβαιωθεί ότι δε θα ξεχάσει…

- Σπίτι της συμμορίας του Σείριου.
Διάβασε δυνατά η Μαλβίνα, κάπως απορημένη. Και μετά πρόσθεσε:
- Εδώ είναι. Στο σωστό μέρος ήρθες.
- Εδώ!
Επιβεβαίωσε κι ο Νταν.
Και τότε, μόνο τότε, το κορίτσι άνοιξε το στόμα του.
- Με λένε Αστερινή.
Είπε.

Κι ήταν η φωνή του απαλή, γλυκιά, σαν τρίλια πουλιού, σαν κελάρυσμα νερού, σαν μελωδία παιγμένη από piccolo φλάουτο.
«Με λένε Αστερινή», είπε - τίποτε άλλο. "

Απόσπασμα, προδημοσίευση 

από το 

"Οι Ονειροφύλακες κι ο Φάρος των Ονείρων"

της Αγγελικής Δαρλάση