Δεν θυμάμαι πότε, σίγουρα όμως αυτή φωτογραφία αποδεικνύει ότι η σχέση μου με το φεστιβάλ ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Εδώ φαίνεται πως περνώ για πρώτη φορά, περπατώντας, το κατώφλι του θεάτρου Απόλλων.
Δεν ήξερα τότε ότι αυτός θα γινόταν ο χώρος που θα φύλαγε μέσα του τα όνειρά μου. Δεν θα σας πω την ιστορία της φωτογραφίας γιατί δεν τη θυμάμαι.
Ξέρω όμως ότι στην Ε΄ δημοτικού κληρώθηκα για πρώτη φορά στην κριτική επιτροπή. Μέχρι τότε απλώς περιφερόμουν στις προβολές και στους φεστιβαλικούς χώρους. Η εβδομάδα μου στο φεστιβάλ απέκτησε τότε άλλη δυναμική. Ανεξάρτητη, μέλος μιας ομάδας, έβλεπα ταινίες σε μια υπέροχη συνθήκη, σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους με τους οποίους συνδιαλεγόμουν.
Υποσχέθηκα τότε ότι κάθε χρόνο θα είμαι εκεί πιο ενεργή. Την επόμενη χρονιά δήλωσα αμέσως συμμετοχή, πήγα όλο χαρά στον χώρο που θα γινόταν η κλήρωση και περίμενα. Εκείνες τις χρονιές τα «ζιζάνια» ήταν αμέτρητα και εκεί βρίσκονταν και άλλα πολλά παιδιά σαν και μένα. Επικρατούσε μεγάλη αγωνία. Δεν κληρώθηκα.
Ήμουν πολύ φορτισμένη, έτοιμη να αφήσω το πρώτο μου δάκρυ. Δεν ήθελα όμως να φανεί ότι με πείραξε. Δεν μίλαγα σε κανέναν. Με το που βγήκα από την αίθουσα άρχισαν ποτάμια τα δάκρυα. Απαρηγόρητη στο σπίτι, δεν έβγαινα από το δωμάτιό μου, δεν πήγα καν στο μάθημα των Αγγλικών.
Άρχισα να γράφω επιστολές – τις οποίες δεν έστειλα ποτέ. Βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Ένιωθα πως η πορεία μου στο φεστιβάλ είχε τελειώσει. Βρήκα τη δύναμη και πήγα στη γραμματεία του φεστιβάλ να ζητήσω να μπω στην κριτική επιτροπή.
Μου είπαν ότι αυτό δεν γίνεται. Πάλι κλάματα. Παρά ταύτα αποφάσισα να πηγαίνω κάθε βράδυ στις προβολές. Έβλεπα κάθε μέρα όλες τις ταινίες και κρατούσα σημειώσεις. Ζούσα όλο το φεστιβαλικό κλίμα και ήμουν ήδη γεμάτη.
Με το που βγηκα απο την αιθουσα αρχισαν ποταμια τα δακρυα. Απαρηγορητη στο σπιτι, δεν εβγαινα απο το δωματιο μου, δεν πηγα καν στο μαθημα των Αγγλικων
Οι μέρες περνούσαν και φτάσαμε στην Παρασκευή, τη μέρα της ψηφοφορίας. Η υπεύθυνη της επιτροπής, που με θυμόταν από την προηγούμενη χρονιά, είχε παρατηρήσει ότι πήγαινα κάθε μέρα. Αφού ολοκληρώθηκε η τελευταία προβολή, μου είπαν να κατέβω κι εγώ στα καμαρίνια να παρακολουθήσω τη διαδικασία της ψηφοφορίας. Υπήρχαν δυο κενές θέσεις παιδιών που δεν είχαν έρθει σε καμία προβολή. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά τελικά αποφάσισαν να μου δώσουν δικαίωμα ψήφου.
Ήταν η πρώτη φορά που διεκδίκησα κάτι στη ζωή μου για μένα, για να υπερασπιστώ κάτι που αγαπώ αλλά και το μοναδικό πράγμα που συνέχισα να διεκδικώ στα υπόλοιπα μαθητικά μου χρόνια.
Τα επόμενα χρόνια ήταν πολλές οι φορές που δεν κληρώθηκα. Δεν υπολόγισα ποτέ τίποτε. Θεωρούσα τη συμμετοχή μου αναφαίρετο δικαίωμα που κανένας –ούτε το σχολείο– δεν μπορούσε να μου αφαιρέσει, γιατί αν και κάποιοι εκπαιδευτικοί ήταν θετικά προσκείμενοι, υπήρχαν και άλλοι που δεν μας άφηναν να πηγαίνουμε. Εγώ βέβαια ποτέ δεν φοβήθηκα να θυσιάσω τις απουσίες μου.
Και αυτό την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη ζούσα στιγμές που οι ανησυχίες μου έβρισκαν δημιουργικό χώρο και μπορούσα να κάνω εκείνα που αγαπώ και με γεμίζουν στη μικρή μας γκρίζα πόλη. Γιατί ενώ όλο τον χρόνο μια ολόκληρη κοινωνία, ένα ολόκληρο σύστημα, μας πίεζε να γκριζάρουμε, βγαίναμε με τις κάμερες στους δρόμους και ο καθένας και η καθεμιά από εμάς έπαιρνε το χρώμα εκείνο που του ταίριαζε δίνοντας φως και χρώμα σε κάθε γωνιά.
H φοιτήτρια Ειρήνη Ζέζα μοιράζεται με το Short Stories στιγμές που έζησε συμμετέχοντας ενεργά στην Camera Zizanio του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους στον Πύργο Ηλείας
Το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους διοργανώνεται φέτος από τις 2 έως τις 9 Δεκεμβρίου
https://shortstories.gr
.jpg)
v.jpg)
