ΜΑΘΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Από μόνοι τους οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτε κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις

Μια φορά, όταν ήμουν ακόμη έξι ετών, είδα μια υπέροχη εικόνα σ’ ένα βιβλίο σχετικά με το Παρθένο Δάσος που λεγόταν «Αληθινές ιστορίες». Αποτυπωνόταν σ’ αυτή ένας βόας που καταβρόχθιζε ένα αγρίμι. Ορίστε λοιπόν το αντίγραφο της εικόνας.

"Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες. 

Το πρώτο βράδυ λοιπόν αποκοιμήθηκα πάνω στην άμμο, χίλια μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη γη. Ήμουν πολύ πιο απομονωμένος από ένα ναυαγό πάνω στη σχεδία του μέσα στην καρδιά του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου, τα χαράματα, όταν μια μικρή αλλόκοτη φωνή με ξύπνησε λέγοντας: 

-Σας παρακαλώ…  ζωγράφισέ μου ένα αρνί!

-Δεν ξέρω  να ζωγραφίζω.

-Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ζωγράφισέ μου ένα αρνί.

- Όχι! Όχι! Δεν θέλω έναν ελέφαντα μέσα σ’ έναν βόα. Στο σπίτι μου όλα είναι πολύ  μικρά. Ζωγράφισέ μου ένα αρνάκι»

- Όχι! Αυτό είναι κιόλας πολύ άρρωστο. Φτιάξε μου ένα άλλο.

- Το βλέπεις πολύ καλά ... αυτό δεν είναι αρνάκι, είναι ένα κριάρι. Έχει κέρατα 

- Αυτό είναι πολύ γέρικο. Θέλω ένα αρνάκι που να ζει για πολύ καιρό.

- Αυτό είναι ένα κουτί. Το αρνάκι που θέλεις είναι μέσα.

- Είναι ακριβώς όπως το ήθελα! Νομίζεις πως θα χρειάζεται πολύ χορτάρι αυτό το αρνάκι;

- Γιατί;

Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό...

 - Σίγουρα δεν θα 'χεις πρόβλημα. Σου έδωσα ένα πολύ μικρούτσικο αρνάκι.

- Δεν είναι και τόσο μικρό... Μπα... αποκοιμήθηκε... Το καλό με το κασόνι που μου έδωσες είναι πως τη νύχτα θα του χρησιμεύει για σπίτι.

–Βέβαια. Κι αν είσαι καλό παιδί, θα σου δώσω κι ένα σκοινί για να το δένεις την   ημέρα. Κι ένα πασσαλάκι .          

- Να το δένω; Τι παράξενη ιδέα!

- Μα αν δεν το δένεις, θα πάει ένας θεός ξέρει που και θα χαθεί.

- Μα που νομίζεις ότι θα θελήσει να πάει;

- Το πού, δεν έχει σημασία. Ίσια μπροστά του...

- Είναι τόσο μικρός ο τόπος μου. Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά...

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι ο πλανήτης του  μικρού πρίγκιπα είναι ο αστεροειδής Β 612. Αυτό τον αστεροειδή  τον είχε διακρίνει μια φορά,  ένας Τούρκος αστρονόμος.

- Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς. Δεν σου λένε ποτέ:

 «Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του; Ποια παιχνίδια του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες;».                                  

- Σας ρωτούν: «Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;» Αν πείτε σε κάποιο από τους μεγάλους: 

«Είδα ένα σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη" δεν θα τα καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι.       

Πρέπει να τους πεις: «Είδα ένα σπίτι αξίας εκατό χιλιάδων φράγκων».  Τότε αναφωνούν: «Τι όμορφο!            

Οπότε, αν τους πείτε: «Η απόδειξη πως ο μικρός πρίγκιπας υπήρξε είναι πως ήταν γοητευτικός, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνί…»,  θ’ ανασηκώσουν   τους ώμους και θα σας πουν πως παιδιαρίζετε. Όταν κανείς θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει! Αν όμως τους πείτε: «Ο πλανήτης απ’ όπου ερχόταν, είναι ο αστεροειδής Β612», τότε θα πειστούν και θα σας αφήσουν ήσυχο με τις ερωτήσεις τους.

Έτσι είναι αυτοί. Μην τους κρατάτε κακία. Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους, πρέπει να δείχνουν επιείκεια απέναντι τους.

-Θα προτιμούσα ν' αρχίσω την ιστορία όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια                 

 «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ' ένα μικρό πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο...»

Για κείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή, θα έμοιαζε πολύ πιο αληθινό.    

Δε θα μ’ άρεσε το βιβλίο μου να διαβαστεί επιπόλαια. Πάνε κιόλας έξι χρόνια που ο φίλος μου έφυγε με το αρνί του. Κι αν προσπαθώ τώρα να τον περιγράψω, είναι για να μην τον ξεχάσω. Είναι λυπηρό να ξεχνάς έναν φίλο. Δεν τυχαίνει σε όλους να έχουν έναν φίλο. Κι έπειτα μπορεί να καταντήσω σαν τους μεγάλους, που νοιάζονται μόνο για τους αριθμούς.

-Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

-Μα πρέπει να περιμένουμε...

-Να περιμένουμε τι;

-Να περιμένουμε μέχρι να ηλιοβασιλέψει ο ήλιος.

-Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

-Πάνω στο μικρό σου πλανήτη θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές! Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

-Τη μέρα εκείνη ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

 -Αφού το αρνί τρώει τα δεντράκια, άρα τρώει και τα λουλούδια.

-Ένα αρνάκι τρώει ότι βρεθεί μπροστά του.

-Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;

-Ναι. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια.

-Τότε τα αγκάθια σε τι χρησιμεύουν;

-Τ’ αγκάθια δε χρησιμεύουν σε τίποτα, είναι σκέτη κακία εκ μέρους των λουλουδιών.

-Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα, λεπτούλικα. Δεν έχουν πονηριά. Επιβιώνουν όπως μπορούν. Πιστεύουν πως είναι τρομερά  με τ' αγκάθια τους... Εσύ δηλαδή πιστεύεις πως τα λουλούδια…

-Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα. Απάντησα ό,τι μου κατέβηκε. Εγώ ασχολούμαι με σοβαρά πράγματα.

-Με σοβαρά πράματα! Μιλάς όπως οι μεγάλοι. Ήξερα ένα πλανήτη όπου υπάρχει ένας κύριος πολύ κόκκινος.

           

   Ποτέ του δεν είχε μυρίσει ένα λουλούδι. Ποτέ του δεν είχε κοιτάξει ένα αστέρι. Ποτέ του δεν είχε αγαπήσει κανένα.  Ποτέ του δεν έκανε τίποτ' άλλο εκτός από λογαριασμούς Κι όλη τη μέρα έλεγε και ξανάλεγε συνέχεια: «Είμαι σοβαρός άνθρωπος!  Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος!»,  κι αυτό τον έκανε να φουσκώνει από περηφάνια! Μα αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!

-Τι είναι;

-Μανιτάρι!..... Εκατομμύρια χρόνια τώρα, τα λουλούδια φτιάχνουν αγκάθια. Παρ’ όλα αυτά, εκατομμύρια χρόνια τώρα, τ’ αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Και δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό, ώστε να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια πασχίζουν να φτιάχνουν αγκάθια που δε χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα ο πόλεμος ανάμεσα στα αρνιά και τα λουλούδια; Δεν είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κόκκινου κυρίου;  

-Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στον δικό μου πλανήτη και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το εξουδετερώσει με τη μία, έτσι, χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει, ούτε αυτό είναι σημαντικό; 

Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι μοναδικό στα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αστέρια, αυτό φτάνει για να είναι ευτυχισμένος όταν τα κοιτάζει. Σκέφτεται: «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…». 

Αν όμως το αρνί φάει το λουλούδι, γι’ αυτόν θα είναι σαν να σβήνουν ξαφνικά όλα τ’ αστέρια. Κι ούτε αυτό λοιπόν είναι σημαντικό;

       

-Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει πια... Ζωγράφισα ένα φίμωτρο στο αρνάκι σου... Θα ζωγραφίσω και μια πανοπλία για το λουλούδι σου...

                  

-Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. 

Είχε φυτρώσει μια μέρα  και το είχα παρακολουθήσει από πολύ κοντά.

 Θα μπορούσε να 'ναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ. Μα το δεντράκι σταμάτησε να ψηλώνει και έβλεπα να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι.  

Το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο. Με πολύ προσοχή, διάλεγε τα χρώματά του. Κι ύστερα ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.

-Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...

-Πόσο όμορφο είσαι!

-Έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος... Νομίζω ότι είναι η ώρα για το πρόγευμα,  θα 'χετε την καλοσύνη να με φροντίσετε;... Μπορεί να 'ρθουν οι τίγρεις, με τα νύχια τους!

-Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι.

-Εγώ δεν είμαι χορτάρι

-Συγχωρείστε με...

-Καθόλου δεν με φοβίζουν ο τίγρεις, μα με τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... Δεν έχετε κάποιο παραβάν; Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Κάνει πολύ κρύο εδώ, σε σας.

Την τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα ... δεν είναι κάτι που φέρνει τύχη σ' ένα φυτό Κάπως πολύπλοκο είναι τούτο το λουλούδι...

                

-Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Κάνει πολύ κρύο εδώ, σε σας. Είναι κάπως άβολα. Εκεί απ' όπου έχω έρθει ... Εκείνο το παραβάν;...

-Πήγα να το φέρω, αλλά μου μιλήσατε!

- Δεν έπρεπε να τ’ ακούσω, δεν πρέπει ποτέ ν ’ ακούς τα λουλούδια. Πρέπει να τα κοιτάζεις και να τα μυρίζεις. Το δικό μου έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολάει, όμως δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ. Η ιστορία με τα νύχια, που με είχε τόσο νευριάσει, κανονικά θα έπρεπε να με είχε συγκινήσει…».  Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις κι όχι απ’ τα λόγια. Με γέμιζε ευωδιά και φως. Δεν έπρεπε να σηκωθώ να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω απ’ τις μικροπονηριές του.

Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουνα όμως πολύ μικρός και δεν ήξερα ν’ αγαπάω!

Πιστεύω ότι ο μικρός πρίγκιπας για τη φυγή του χρησιμοποίησε ένα κοπάδι από   μεταναστευτικά πουλιά. Το πρωινό της αναχώρησής του, ταχτοποίησε τα πάντα στον πλανήτη του. 

Κι όταν για τελευταία φορά, πότισε το λουλούδι κι ετοιμάστηκε να το σκεπάσει με το γυάλινο δοχείο, για να το προφυλάξει, ένιωσε πως του 'ρχόταν να κλάψει.

-Γεια σου! …Γεια σου!                         

 -Είμαι κουτό.  Σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Προσπάθησε να 'σαι ευτυχισμένος. 

Σ’ αγαπώ. Tο φταίξιμο είναι δικό μου…  Προσπάθησε να γίνεις ευτυχισμένος...

Παράτα αυτό το γυάλινο δοχείο. Δεν το χρειάζομαι πια.              

-Μα ο άνεμος...

-Δεν έχω κρυώσει τόσο πολύ για να το χρειάζομαι. Το δροσερό αεράκι της νύχτας θα μου κάνει καλό. Είμαι ένα λουλούδι.

-Όμως τα ζώα...

-Θα πρέπει να υποφέρω δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες.Είναι πάρα πολύ ωραίες. Διαφορετικά ποιος θα 'ρθει να μου κάνει επίσκεψη;Θα 'σαι πολύ μακριά, εσύ. Όσο για τα μεγάλα ζώα, δεν τα φοβάμαι καθόλου. Έχω τα νύχια μου. Μην καθυστερείς έτσι, είναι ενοχλητικό. Έχεις αποφασίσει να φύγεις. Φύγε.

 -Κι έτσι, έφυγα!   Γιατί το λουλούδι δεν ήθελε να το δω να κλαίει. Ήταν ένα τόσο περήφανο λουλούδι...

 - «Και πού πήγες όταν έφυγες;»

-Αποφάσισα λοιπόν να επισκεφτώ τους πλανήτες. Στον πρώτο πλανήτη κατοικούσε ένας βασιλιάς.

   -Α! Να ένας υπήκοος!

           -Μπορώ να καθίσω;

      -Σε διατάζω να καθίσεις,

-Μεγαλειότατε, σας ζητάω συγνώμη, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω ...

-Σε διατάζω να ρωτήσεις!

-Και τ' αστέρια σάς υπακούνε;

-Και βέβαια. Υπακούνε αμέσως. Δεν ανέχομαι την απειθαρχία.

-Θα 'θελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα. Κάνετέ μου τη χάρη ... Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει ...

-Αν έδινα διαταγή σ' ένα στρατηγό να πετάξει από ένα λουλούδι σε κάποιο άλλο, όπως μια πεταλούδα ή να γράψει μια τραγωδία ή να γίνει θαλασσινό πουλί, κι αν ο στρατηγός δεν εκτελούσε τη διαταγή που πήρε, ποιος θα 'ταν ο φταίχτης;

-Εσύ θα 'σουν.

-Σωστά. Δεν μπορούμε να ζητάμε από κάποιον παρά μονάχα αυτά που μπορεί να δώσει.. . Αν διατάξεις το λαό σου να πάει να πέσει στη θάλασσα, θα επαναστατήσει.

-Λοιπόν, τι θα γίνει με το ηλιοβασίλεμα;

-Το ηλιοβασίλεμά σου θα το έχεις. Θα το απαιτήσω.

Μα, θα περιμένω μέχρι να έρθουν ευνοϊκές συνθήκες.

-Και πότε θα γίνει αυτό;

-Χμ! Χμ! χμ! χμ! αυτό θα γίνει κατά ... περίπου ... απόψε, κατά τις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πόσο πρόθυμα με υπακούν.

 Στο δεύτερο πλανήτη κατοικούσε ένας ματαιόδοξος. Στον επόμενο πλανήτη κατοικούσε ένας μεθύστακας. Ο τέταρτος ήταν του επιχειρηματία. Ο πέμπτος πλανήτης είχε ίσα ίσα θέση για ένα φανάρι και ένα φανοκόρο. Στον έκτο πλανήτη κατοικούσε ένας Γεωγράφος. 

Ο έβδομος λοιπόν πλανήτης ήταν η Γη. Μόλις προσγειώθηκα στην έρημο συνάντησα ένα φίδι.

-Καλησπέρα.

-Καλησπέρα.

-Σε ποιο πλανήτη έχω πέσει;

-Πάνω στη Γη, στην Αφρική.       

-Α! ... Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς πάνω στη Γη;

-Εδώ είναι η έρημος. Στις ερήμους δεν υπάρχει κανείς. Η Γη είναι μεγάλη.

-Αναρωτιέμαι, αν τ' αστέρια φωτίζονται για να μπορέσει ο καθένας να ξαναβρεί κάποια μέρα το δικό του. Κοίτα το δικό μου πλανήτη. Είναι ακριβώς από πάνω μας ... Όμως, πόσο μακριά είναι!

-Είναι όμορφος. Τι ήρθες να κάνεις εδώ;

-Έχω δυσκολίες με ένα λουλούδι.

-Α!

-Πού είναι οι άνθρωποι;  Αισθάνεται κανείς μοναξιά στην έρημο...

-Την ίδια μοναξιά νοιώθει και ανάμεσα στους ανθρώπου.

-Είσαι ένα αστείο ζωάκι, λεπτό σαν ένα δάκτυλο...

-Όμως, είμαι πιο δυνατό από όσο το δάκτυλο ενός βασιλιά.

-Δεν είσαι και τόσο δυνατό... δεν έχεις μήτε πόδια... μάλιστα, ούτε να ταξιδέψεις δεν μπορείς...

-Μπορώ να πάω πιο μακριά απ' όσο μπορεί να σε πάει ένα καράβι. Αυτόν που αγγίζω, μπορώ να τον μεταφέρω εκεί που βρισκόταν πριν, συμπλήρωσε, αλλά εσύ είσαι αγνός κι έρχεσαι από ένα αστέρι... Μπορώ να σε βοηθήσω μια μέρα αν νοσταλγήσεις τον πλανήτη σου. Μπορώ...

 -  Ω! κατάλαβα και πολύ καλά μάλιστα. Μα γιατί μιλάς πάντα με αινίγματα;

-Τα έχω λύσει όλα τα αινίγματα.

Καθώς προχωρούσα συνάντησα ένα λουλούδι της ερήμου.

- Καλημέρα!

- Καλημέρα,

- Που είναι οι άνθρωποι;

- Οι άνθρωποι; Πιστεύω πως υπάρχουν απ' αυτούς έξι ή εφτά. Τους είχα δει πριν από χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς που να τους βρει. Ο άνεμος τους πηγαίνει πέρα-δώθε. Τους λείπουν οι ρίζες κι αυτό τους ενοχλεί.           

- Γεια σου.

- Γεια σου.

 Κάποτε όμως, αφού περπάτησα πολύ μέσα στην άμμο, ανακάλυψα έναν ολόκληρο ανθισμένο κήπο από τριαντάφυλλα.

Αααα!!! Καλημέρα! Τι είσαστε εσείς;

- Είμαστε τριαντάφυλλα.

Και τότε ο μικρός πρίγκιπας, ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ' όλον τον κόσμο στο είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ' ένα μόνο κήπο!

 -Θα  κακοφαινόταν πολύ στο τριαντάφυλλό μου αν το 'βλεπε αυτό... Θα έβηχε φριχτά και θα 'κανε τάχα πως πεθαίνει, για να γλιτώσει απ' το ρεζίλεμα. Κι εγώ θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω τάχα πως το περιποιούμαι, γιατί αλλιώς, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει... Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ' όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια,  που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως,  είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα...

Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε μια αλεπού.

- Καλημέρα!

- Καλημέρα!  

- Εδώ είμαι...

 - Ποια είσαι; Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...

 - Είμαι μια αλεπού.

- Έλα να παίξεις μαζί μου. Είμαι τόσο λυπημένος...

- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου  δεν είμαι εξημερωμένη. 

- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;

- Εσύ δεν είσαι αποδώ!  Tι ψάχνεις να βρεις;

- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους. Τι σημαίνει εξημερωμένη;

Οι άνθρωποι, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;

-Όχι, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;

- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς». Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...

-Αρχίζω να καταλαβαίνω. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...

-Ω! Αυτό  έγινε σε ένα άλλο πλανήτη; Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;

-Όχι.

-Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;

-Όχι.

-Τίποτε δεν είναι τέλειο.  Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με!

- Πολύ το θέλω, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.

- Οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με!

- Τι πρέπει να κάνω;

- Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα. Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:

- Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανΑρθεις να με αποχαιρετΗσεις κι εγΩ θα σου κΑνω δΩρο Ενα μυστικΟ. Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:

- Δεν είσαστε όμοια με το δικό μου. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα  μοναδική στον κόσμο. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς,   γιατί εγώ το ποτίζω, 

το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ  προφύλαξα με το παραβάν. 

 Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες.   Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται. Μάλιστα, μερικές φορές σώπαινε. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου

- … αυτά είπε ο μικρός πρίγκιπας  και ξαναγύρισε στην αλεπού:

- Αντίο

- Αντίο.  Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

 - Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια

 - Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.        

- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου.

 - Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.  Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...

- Είμαι υπεύθυνος για τριαντάφυλλο μου.

- Βρισκόμαστε στην όγδοη μέρα από τότε που ο κινητήρας του αεροπλάνου μου είχε πάθει εκείνη τη βλάβη, πίνοντας την τελευταία  γουλιά απ' το νερό που είχα.

- Α! Δεν έχω ακόμη επισκευάσει το αεροπλάνο μου, δεν έχω μήτε μια γουλιά νερό να πιω και θα ήθελα, αν μπορούσα να κάνω ένα περίπατο μέχρι κάποια πηγή!

-  Η φίλη μου η αλεπού, μου είπε ...

- Μικρό μου  ανθρωπάκι, δεν πρόκειται πια για την αλεπού!                  

-  Γιατί;

- Γιατί κινδυνεύουμε από τη δίψα ...          

- Είναι καλό να 'χεις ένα φίλο. Εγώ ήμουν πολύ ευχαριστημένος που κάποτε είχα φίλη μια αλεπού ...   

- Διψάω κι εγώ ... ας ψάξουμε για κανένα πηγάδι ...

- Είναι κουταμάρα να ψάχνεις για πηγάδι στην τύχη, μέσα στην  έρημο. Κοίτα τ' αστέρια άρχισαν να σκορπίζουν το φως τους.  

- Λοιπόν, νιώθεις κι εσύ δίψα;

- Το νερό ίσως, μπορεί να είναι καλό για την καρδιά...

Ήταν κουρασμένος. Κάθισε. Κάθισα κοντά του. Κι ύστερα από κάμποση ώρα σιωπής, είπε πάλι:

-  Τα αστέρια είναι όμορφα, εξαιτίας ενός λουλουδιού που δεν το βλέπουμε ...

-  Σίγουρα

- Η έρημος είναι όμορφη... Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι ...

- Ναι, είτε πρόκειται για το σπίτι, είτε για τ' αστέρια ή την έρημο, εκείνο που δημιουργεί την ομορφιά τους, δεν μπορείς να το δεις.

-  Είμαι ευχαριστημένος, που συμφωνείς με την αλεπού μου.  Οι άνθρωποι στη χώρα σου, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα μέσα σ' ένα μονάχα κήπο ... και μέσα εκεί δεν βρίσκουν ότι ζητάνε...

- Ναι… Δεν το βρίσκουν ...

- Κι ωστόσο, αυτό που ψάχνουν θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σ' ένα μόνο τριαντάφυλλο ή μέσα σε λίγο νερό ...

- Σίγουρα, ναι.

- Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά. Πρέπει να κρατήσεις την υπόσχεσή σου ... ένα φίμωτρο για το αρνί μου. Είμαι υπεύθυνος για κείνο το λουλούδι!

-Σκοπεύεις να κάνεις κάτι που εγώ δεν το ξέρω ...

-Εσύ ξέρεις, ότι έπεσα στη Γη ... αύριο θα 'ναι η επέτειος ... Έπεσα κάπου εδώ κοντά ...

-Τότε δεν ήταν ολότελα τυχαίο όταν το πρωί που σε γνώρισα, έχουν περάσει οκτώ μέρες από τότε, περπατούσες όπως τώρα, ολομόναχος, χιλιάδες μίλια μακριά

 από κάθε κατοικημένη περιοχή! Ξαναγυρνούσες προς το μέρος όπου είχες πέσει;

 Ίσως γιατί πλησίαζε η επέτειος;            Α! φοβάμαι πως ...

-Θα πρέπει τώρα να δουλέψεις. Πρέπει να γυρίσεις πάλι στη μηχανή σου. Θα σε περιμένω εδώ. Γύρισε ξανά αύριο βράδυ.

 Όταν την άλλη μέρα το βράδυ γύρισα απ' τη δουλειά μου, ξεχώρισα από μακριά το μικρό πρίγκιπα καθισμένο εκεί ψηλά, με τα πόδια του να κρέμονται. Και τον άκουσα που μιλούσε:

- Δεν θυμάσαι. Δεν είναι ακριβώς εδώ!

 Ναι! Ναι! Είναι ακριβώς η μέρα, μα δεν είν' εδώ το μέρος!

-Ναι! Ναι!

-Βέβαια. Θα δεις που αρχίζουν τα χνάρια μου πάνω στην άμμο. Δεν έχεις παρά να με περιμένεις εκεί. Αυτή τη νύχτα θα 'ρθώ.

-Εντάξει

Έχεις καλό δηλητήριο; Είσαι σίγουρο πως δεν θα με κάνεις να υποφέρω για πολύ; Τώρα, φύγε, είπε ... θέλω να κατέβω!

-Τι ιστορία είναι πάλι τούτη; Τώρα μιλάς και με τα φίδια!

- Είμαι ευχαριστημένος που βρήκες εκείνο που έλειπε από τη μηχανή σου. Θα μπορέσεις να ξαναγυρίσεις στο σπίτι σου ...

-Πώς ξέρεις!

-Κι εγώ το ίδιο, σήμερα, γυρίζω σπίτι μου ... Είναι πάρα πολύ πιο μακριά ... είναι πολύ πιο δύσκολο ... Έχω το αρνάκι σου. Έχω και την κούτα για το αρνάκι. Ακόμη έχω και το φίμωτρο ...

-Μικρό μου ανθρωπάκι, θέλω ακόμη να σ' ακούσω να γελάς...

-Αυτό που είναι σημαντικό, δεν το βλέπουμε...  Είναι όπως και με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' αστέρια τότε είναι ανθισμένα. 

Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ' αστέρια. Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Θα 'θελα να σου κάνω ένα δώρο...

 -Τι θέλεις να πεις;

-Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους είναι προβλήματα. Για άλλους είναι  από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν.

        

-Τι θέλεις να πεις;

-Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει... Εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα...  Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!»

... το λουλούδι μου. Είμαι υπεύθυνος γι' αυτό! Κι είναι τόσο αδύναμο. Κι είναι τόσο αθώο. Έχει τέσσερα αγκάθια όλα κι όλα για να προστατεύεται ενάντια σ' όλον τον κόσμο.

-Τώρα έχω παρηγορηθεί κάπως ... όχι ολότελα ωστόσο.

Όμως ξέρω πολύ καλά πως έχει ξαναγυρίσει στο μικρό του πλανήτη

-γιατί, με το χάραμα της μέρας, δεν ξαναβρήκα το σώμα του.

-Δεν ήταν δα κι ένα σώμα τόσο βαρύ ...

 -Και τη νύχτα μ' αρέσει ν' αφουγκράζομαι τ' αστέρια. Είναι σαν πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια

- Εδώ υπάρχει ένα μυστήριο πολύ μεγάλο. 

Για σάς, που αγαπάτε τον ίδιο το μικρό πρίγκιπα,

-όπως και για μένα, τίποτε στο σύμπαν δεν είναι το ίδιο…

-αν σε κάποιο μέρος, κανείς δεν ξέρει πού, ένα αρνάκι που ποτέ δεν το είδαμε,

 -έχει φάει, ναι ή όχι ένα τριαντάφυλλο...

-Κοιτάξτε προσεχτικά τον ουρανό.

Αναρωτηθείτε: το αρνί, ναι ή όχι, έφαγε το λουλούδι.

-Και αμέσως τότε θα δείτε πως όλα αλλάζουν...

-Και κανείς μεγάλος δεν θα καταλάβει ποτέ πως αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία!