Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2013

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού 

"International Dance Day"

καθιερώθηκε το 1982 

από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. 

Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, 

ημερομηνία γέννησης το 1727 του Ζαν-Ζορζ Νοβέρ, 

δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας 

αναλαμβάνει να συγγράψει

μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. 

Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού 

είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους 

με την τέχνη της Τερψιχόρης, 

πέρα από πολιτικούς, 

πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.

Το επίσημο μήνυμα 
για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Χορού 
ανέλαβε να συντάξει
 ο σπουδαίος χορογράφος 
Λιν Χουάι Μιν από την Ταϊβάν.                  

Το κείμενό του να αναφέρεται στον Μεγάλο Πρόλογο, 

από το «Βιβλίο των Τραγουδιών», 

μια ανθολογία κινεζικής ποίησης 

που χρονολογείται 

από τον 10ο έως τον 7ο αιώνα π.Χ..

Το επίσημο μήνυμα για την

                              Παγκόσμια Ημέρα του Χορού

                                                  29 Απριλίου 2013

 “Τα συναισθήματα ξυπνούν 

και παίρνουν μορφή με τις λέξεις.
Αν οι λέξεις δεν επαρκούν, μιλάμε με αναστεναγμούς.
Αν οι αναστεναγμοί δεν επαρκούν, τα τραγουδάμε.
Αν το τραγούδι δεν επαρκεί, 

τότε ασυνείδητα
τα χέρια μας τα χορεύουν 

και τα πόδια μας τους δίνουν τον ρυθμό».
Ο χορός είναι μια ισχυρή έκφραση. 

Μιλά στη γη και τον ουρανό. 

Μιλά για τη χαρά, τον φόβο και τις επιθυμίες μας. 

Ο χορός μιλά για το άυλο, 

μα αποκαλύπτει την ψυχική διάθεση του ανθρώπου 

και τις ιδιοσυγκρασίες και τους χαρακτήρες ενός λαού.

Όπως σε πολλούς πολιτισμούς στον κόσμο, 

οι αυτόχθονες στην Ταϊβάν χορεύουν σε κύκλο. 

Οι πρόγονοί τους πίστευαν ότι τα κακά πνεύματα 

θα έμεναν έξω από τον κύκλο. 

Με ενωμένα τα χέρια, 

μοιράζονται τη ζεστασιά ο ένας του άλλου

 και κινούνται στους παλμούς της κοινότητας.

 Ο χορός ενώνει τους ανθρώπους 

και ο χορός γεννάται στο σημείο εκμηδενίσεως. 

Οι κινήσεις χάνονται, καθώς γεννιούνται. 

Ο χορός υπάρχει μόνο εκείνη τη φευγαλέα στιγμή. 

Είναι πολύτιμος. 

Είναι μια μεταφορά της ίδιας της ζωής.

Σε αυτήν την ψηφιακή εποχή, 

οι κινούμενες εικόνες παίρνουν 

εκατομμύρια είδη μορφών. 

Είναι συναρπαστικές. 

Αλλά ποτέ δε θα καταφέρουν 

να αντικαταστήσουν τον χορό, 

 γιατί οι εικόνες δεν ανασαίνουν.

 
Ο χορός είναι μια γιορτή αφιερωμένη στη ζωή. 

Ελάτε, κλείστε την τηλεόρασή σας,

 σβήστε το κομπιούτερ σας 

και ελάτε να χορέψουμε. 

Εκφραστείτε μέσα από αυτό 

το θεϊκό και επιβλητικό όργανο, το σώμα μας. 

Ελάτε να χορέψουμε 

και ενωθείτε με τους λαούς 

στα κύματα των παλμών.

 Αδράξτε 

εκείνη την πολύτιμη και φευγαλέα στιγμή. 

Ελάτε να γιορτάσετε τη ζωή

 χορεύοντας.”

 Ο σπουδαίος Lin Hwai-min 

(χορογράφος, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής

 της ομάδας Cloud Gate Dance Theatre στην Ταϊβάν) 

έγραψε τι σημαίνει χορός για εκείνον.

  
 Το 1973 άτομα από διάφορες χώρες συγκεντρώθηκαν μέσα στο Μέγαρο της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι για να ιδρύσουν το Διεθνές Συμβούλιο Χορού CID. Η παγκόσμια οργάνωση για την τέχνη της Μουσικής λειτουργούσε ήδη από πολλά χρόνια, καθώς και η άλλη για το Θέατρο, οπότε ήταν φυσικό να προκύψει η ανάγκη για τον αντίστοιχο φορέα του Χορού.

    Τα ιδρυτικά μέλη προέρχονταν από το μπαλέτο και τον μοντέρνο χορό, οπότε τα επόμενα συνέχισαν να είναι διακεκριμένοι χορευτές, χορογράφοι και δάσκαλοι από αυτά τα είδη χορού, κυρίως ευρωπαίοι. Ο διάσημος γερμανός χορογράφος Kurt Jooss εξελέγη πρόεδρος.

    Πολύ αργότερα, από το 1999, έγιναν δεκτές προσωπικότητες από άλλες μορφές χορού: παραδοσιακός, σύγχρονος, τάγκο, ινδικός, θεραπευτικός, ανατολίτικος κ.ά. Τώρα μπορεί κανείς να πει ότι το CID είναι πραγματικά αντιπροσωπευτικό όσον αφορά τις χορευτικές γλώσσες, τις γεωγραφικές περιοχές και τις λειτουργίες. Οι ερευνητές συνεχίζουν να συμμετέχουν σε υψηλό ποσοστό: καθηγητές πανεπιστημίων, διδάκτορες, συγγραφείς βιβλίων, ιστορικοί. Οργανώσεις όπως ομοσπονδίες, περιφερειακές ενώσεις, τμήματα πανεπιστημίων, σύλλογοι ή τοπικές όμάδες είναι πάντα η σημαντικότερη κατηγορία μελών.

    Το πόρταλ του CID αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για κάθε έναν που δραστηριοποιείται στον χώρο - περιέχει τον πλήρη κατάλογο μελών καθώς και τα βιβλία που συνέγραψαν και τα περιοδικά που εκδίδουν. Το ευρύτερα χρησιμποιούμενο πρόγραμμα είναι το Παγκόσμιο Ευρετήριο του Χορού που περιέχει πάνω από 300,000 επαγγελματίες σε 200 χώρες, ένα μοναδικό επίτευγμα που δεν υπάρχει σε καμιά άλλη τέχνη ή επιστήμη. Η Ημέρα του Χορού είναι το πλέον διαδεδομένο μας πρόγραμμα εφόσον γιορτάζεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

    Κάθε επαγγελματίας που δραστηριοποιείται γύρω από το χορό καλείται να υποβάλει αίτηση για να γίνει μέλος - οι υποψήφιοι γίνονται δεκτοί μετά από εξέταση του βιογραφικού τους ή μετά από πρόταση άλλου μέλους. Ο αριθμός μελών μεγαλώνει συνεχώς, και είναι δείγμα ζωτικότητας και ανοίγματος.

    Η Ημέρα του Χορού του 2013 είναι αφιερωμένη στην 40ή επέτειο της ίδρυσης του CID. Οσο το CID γίνεται δυνατότερο τόσο περισσότερο οι χορευτές θα αισθάνονται ενωμένοι και δυνατοί.

                                                                  Αλκης Ράφτης

                                           Πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID

                                                                  UNESCO, Παρίσι

Το Νησί των Συναισθημάτων – Μάνος Χατζιδάκις

Μια φορά κι έναν καιρό, 

υπήρχε ένα νησί 

στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν 

η Ευτυχία, 

η Λύπη, 

η Γνώση,

 η Αγάπη 

και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν 

ότι το νησί τους θα βούλιαζε 

και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους 

και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη 

ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. 

Ήθελε να αντέξει

 μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

 η Αγάπη 

αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο 

που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: 

«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» 

απάντησε ο Πλούτος.

 «Έχω ασήμι και χρυσάφι 

στο σκάφος μου 

και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε 

αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια 

από την Αλαζονεία 

που επίσης περνούσε από μπροστά της

 σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» 

είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω 

Αγάπη. 

Είσαι μούσκεμα 

και θα μου χαλάσεις 

το όμορφο σκάφος μου» 

της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα 

και έτσι η Αγάπη 

αποφάσισε να ζητήσει 

από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

 «Ω Αγάπη, 

είμαι τόσο λυπημένη 

που θέλω να μείνω μόνη μου»

 είπε η Λύπη.

 

 Η Ευτυχία 

πέρασε μπροστά από την Αγάπη

 αλλά και αυτή 

δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, 

που ούτε καν άκουσε 

την Αγάπη 

να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: 

 «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! 

Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν 

ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος 

που η Αγάπη δεν γνώριζε,

 αλλά ήταν γεμάτη

 από τέτοια ευγνωμοσύνη, 

που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά

 ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας 

πόσα χρωστούσε 

στον κύριο που τη βοήθησε, 

ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» 

της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» 

ρώτησε η Αγάπη.

 «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε 

και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος 

μπορεί να καταλάβει

 πόσο μεγάλη σημασία 

έχει η Αγάπη».

''Δε με λένε Ρεγγίνα... Άλεχ με λένε" - Βιβλιοπαρουσίαση από την Αναστασία Ευσταθίου

Το στίγμα μου…

Γνώρισα τον Μαγικό Κόσμο των δασκάλων Βασίλη Κουτσιαρή και Γιάννη Διακομανώλη πριν δύο χρόνια μέσα από το διαδίκτυο. Κάθε σελίδα και μία μαγική πτήση στην παιδική λογοτεχνία. Έστειλα και τις δικές μου βιβλιοπαρουσιάσεις. Η γλυκύτατη Πάττυ Παπαδήμου τις φιλοξένησε.

Τον Μάρτιο μου έγινε η πρόταση από τον Βασίλη  Κουτσιαρή να κρατήσω τη στήλη βιβλίων για νέους. Δέχτηκα με χαρά και πήρε η πένα μου φωτιά. 

Οι δικές μου βιβλιοπαρουσιάσεις θα έχουν έναν πιο προσωπικό τόνο και μια ιδιαίτερη ματιά.

Μου αρέσει το διάβασμα. Η στήλη αυτή είναι για μένα μια ευκαιρία να επικοινωνήσω με αναγνώστες κάθε ηλικίας που αγαπούν το παιδικό βιβλίο και προπαντός τους νέους. Γιατί το βιβλίο ρίχνει γέφυρες συνάντησης. Είναι η φωνή πολλών ανθρώπων που έρχονται να σε συναντήσουν από το θλιβερό παρόν, το μακρινό παρελθόν και το γοητευτικό μέλλον… 

Η ταυτότητα του βιβλίου

Τίτλος: Δε με λένε Ρεγγίνα... Άλεχ με λένε

Συγγραφέας: Μάνος Κοντολέων

Εκδόσεις: Πατάκης

Κατηγορία: Σύγχρονη Λογοτεχνία για Νέους

Σελίδες: 128

Έτος: 2011

ISBN: 978-960-16-4236-9

Βιβλιοπαρουσίαση

Ξεκινώ τις βιβλιοπαρουσιάσεις στη στήλη «Βιβλία για νέους» του Μαγικού Κόσμου του Παιδικού Βιβλίου με ένα βιβλίο που ανήκει στην οικογένεια Σύγχρονη Λογοτεχνία για Εφήβους από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα μυθιστόρημα που καταπιάνεται με το ακανθώδες ζήτημα  της εκμετάλλευσης των νέων αλλά και της προσφυγιάς. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Δε με λένε Ρεγγίνα... Άλεχ με λένε»

του Μάνου Κοντολέων.

Η ζωή δύο νέων ανθρώπων, της Ρεγγίνας και του Άλεχ, ανατρέπεται βίαια εξαιτίας ραγδαίων πολιτικών αναταραχών στη χώρα τους. Το βιβλίο χωρίζει μια νοητή αφηγηματική γραμμή σε δύο μέρη. Στο α΄ μέρος, έως τη μέση περίπου, ο συγγραφέας μιλά για μια νεαρή έφηβη, τη Ρεγγίνα. Η Ρεγγίνα καλείται από τη μια στιγμή στην άλλη να επιβιώσει σε συνθήκες πολέμου, να προστατέψει τα αδέλφια της και το κυριότερο, τον εαυτό της. Η φράση «Ρεγγίνα σημαίνει βασίλισσα» επαναλαμβάνεται συχνά μέσα στις σελίδες για να θυμίσει ότι η ηρωίδα μεγάλωσε με αρχές, με ήθος, με αξιοπρέπεια μα προπαντός με όνειρα και προσδοκίες για τα μεγάλα από τους γονείς της. Ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν τι τους επιφύλασσε η μοίρα. Ο ένας μετά τον άλλον χάνονται σε μια χώρα που τελεί υπό διάλυση ενώ οι γύπες της ζωής έχουν βγει σεργιάνι και έχουν κατασπαράξει την ήρεμη μικρή περίοδο της εφηβείας της Ρεγγίνας. 

Στο β΄ μέρος η αφήγηση έχει να κάνει με τον Άλεχ. Ο Άλεχ αρχικά χάνει τον πατέρα του. Στη συνέχεια, η μητέρα του χάνει τα λογικά της και μένει μόνο ο ίσκιος της, που γι’ αυτόν θα παλέψει ο Άλεχ με νύχια και με δόντια. «Άλεχ σημαίνει προστάτης», συνεχώς επαναλαμβάνεται το όνομα του πρωταγωνιστή για να δηλωθεί έμμεσα το «πρέπει», το χρέος.

Δυστυχώς, όμως, η ζωή έχει άλλα κατά νου για τους δυο νέους. Δύο πρόσωπα, δυο διαφορετικές ιστορίες; Πού τέμνονται οι ζωές τους, σε μια εποχή που βάναυσα γύρισε σελίδα για τους δυο τους;

Τα πρώτα εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα θα συντηρήσουν το όνειρο για μια άλλη καλύτερη ζωή. Θα είναι η καύσιμη ύλη για την απόδραση από τη στυγνή πραγματικότητα που βιώνουν. Μια απόδραση, όμως, που θα παραμείνει μόνο μια σκέψη, μια αναπόληση που διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου, τονίζοντας την απόλυτη κοινωνική σήψη.

Με σύγχρονο λόγο ο συγγραφέας αγγίζει θέματα που καίνε, που πονάνε. Δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις, δεν μασάει τα λόγια του. Το τίμημα της επιβίωσης πολύ ακριβό και για τους δύο νέους. Εκεί, θαρρώ, πως τέμνονται οι ζωές τους κι από παράλληλες διασταυρώνονται για να φύγουν  πάλι σαν ευθείες κάπου στο διάστημα του προσωπικού τους δράματος.

Για να επιβιώσουν πρέπει να πουλήσουν σώμα και ψυχή, αξιοπρέπεια αλλά και αρετή. «Ζεις σημαίνει πως πουλάς τα πάντα». Οι ήρωές του μοιάζουν να εγκλωβίζονται και να μην μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Μπορούν όμως, ακόμα και όταν τα αδηφάγα όρνεα κατασπαράζουν το νεαρό σώμα τους, να ονειρεύονται  την υπόσχεση μιας άλλης ζωής. Αυτό κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει.

Οι ήρωες του βιβλίου δεν είναι μοιρολάτρες ούτε δέχονται παθητικά το τεράστιο βουβό κύμα που έρχεται από τα μεσοπέλαγα να τους πνίξει. Προσπαθούν,  αντιστέκονται, θέλουν να βρουν δουλειά, παρακαλώντας, χτυπώντας πόρτες κλειστές. Μια βίαιη ενηλικίωση καραδοκεί σε κάθε τους βήμα. Ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού και τα πρόσωπα που θα τους δώσουν το εισιτήριο για την άλλη πλευρά του ποταμού είναι τόσο δυνατά σκιαγραφημένα σχεδόν κινηματογραφικά, που σου γεννούν αρνητικά συναισθήματα.

Οι σελίδες της παιδικότητας σκίστηκαν βίαια. Ακόμα και αυτή η ελπίδα δεν θα τους σώσει. Ούτε οι αναμνήσεις που χρησίμευαν σα σανίδα σωτηρίας στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ολοένα και περισσότερων διαλυμένων κρατών ανά την υφήλιο.       

Ο συγγραφέας έντεχνα δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη χώρα μιας και παρόμοιες εικόνες σαν την πολεμική ατμόσφαιρα, τη μετανάστευση και την τύχη των ανθρώπων της, θα μπορούσε να συναντήσει κανείς σε ανατολή και δύση. 

Εμφύλιος πόλεμος, απολυταρχικό καθεστώς, εμπόλεμη κατάσταση, βομβαρδισμοί, ανεργία, θάνατος, η απόλυτη φτώχεια, όλα υπονοούνται με μια δυνατή αφηγηματική πένα χωρίς να ονοματίζονται. «Η χώρα χωρίστηκε στα δυο, όσοι μένανε στο Εκεί θέλανε να πάρουν το Εδώ..», ο συγγραφέας διαλέγει το μελάνι της αθωότητας για να περιγράψει εικόνες πολέμου. Τα ψημένα κρεμμύδια, η λάσπη, ο ιδρώτας αποτυπώνουν ευρηματικά τη φυσιογνωμία της χώρας αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης.   

Στη σημερινή άνυδρη εποχή μας, στην εποχή της κρίσης, που όλα έχουν ανατραπεί, η συνάντηση των εφήβων αναγνωστών με αυτό το βιβλίο έχει πολλά να τους πει. Το σημαντικότερο ότι η ανατροπή είναι μέρος της ζωής μας. Κατά κάποιο τρόπο τους προειδοποιεί να μη θεωρούν τίποτα δεδομένο.

Αν και περίμενα το τέλος του λίγο πιο ελπιδοφόρο κι αισιόδοξο, εντούτοις με κράτησε με κομμένη αναγνωστική ανάσα γεμάτη αγωνία ως την τελευταία λέξη για την τύχη των ηρώων του. Έκλεισα το βιβλίο με μια γεύση πικραμύγδαλου στο στόμα, σαν ένα παλιότερο βιβλίο του ίδιου του συγγραφέα που εκδόθηκε το 1996, χωρίς, όμως, να με έχουν σοκάρει οι σκηνές μα με τη σκέψη ότι ο Κοντολέων γράφει για νέους.  Για να τους χαρίσει γυαλιά να βλέπουν καλύτερα τον κόσμο που τους περιβάλλει. Δεν θέλει να ζουν μέσα σε φούσκα προστασίας. Ίσως, γιατί ο ίδιος γνωρίζει ότι η εφηβική λογοτεχνία πρέπει να φωτίζει και τις δύσοσμες πτυχές της ζωής.

Το βιβλίο αναγράφηκε στη Βραχεία λίστα Κρατικών Βραβείων Παιδικού Βιβλίου 2011 στην κατηγορία Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου

Διαβάζεται με μια πνοή και από ενήλικες αναγνώστες.

Βιογραφικό

Ο Μάνος Κοντολέων γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Φυσική. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και έγραψε πολλά μυθιστορήματα, διηγήματα, παραμύθια και κριτικά σημειώματα. Συνεργάστηκε με εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Είναι μέλος του Δ.Σ του ΕΚΕΒΙ και της Εταιρείας Συγγραφέων και Αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Unicef. Το 1998 βραβεύτηκε με Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, μυθιστόρημά του έχει αναγραφεί στον Διεθνή Τιμητικό Πίνακα της ΙΒΒΥ, ενώ ήταν υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Άντερσεν το 2002. Έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 40 βιβλία του άλλα παιδικής λογοτεχνίας, άλλα λογοτεχνίας για νέους και άλλα λογοτεχνίας ενηλίκων. Είναι παντρεμένος με την Κώστια Κοντολέων, συγγραφέα αλλά και μεταφράστρια και μαζί έχουν αποκτήσει δύο παιδιά την Άννα και τον Δομήνικο. 

αναδημοσίευση από http:/ http://www.kosvoice.gr/ο-μαγικός-κόσμος-του-παιδικού-βιβλίου-βιβλία-για-νέους

Αγάπη, Πλούτος κι Ευτυχία!

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις  γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού.
Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
"Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι".
Αυτοί την ρωτάνε:
"Ο άντρας σου είναι στο σπίτι";
"Όχι, δεν είναι εδώ", απάντησε εκείνη.
"Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε", της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.
"Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί", της λένε οι τρεις γέροντες
Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:
"Είμαι ο Πλούτος", της λέει.
Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.
Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.

"Τώρα πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας" της λένε.  Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.

Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
"Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!"
Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:
"Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας";
Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:
"Δε θα 'ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!"

"Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας", λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.

Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:
"Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας".

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι...
...και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν!

Έκπληκτη η γυναίκα,
ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:
"Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς";
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:
"Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ' έξω.

Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη... όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!
 Δεν έχει σημασία πού! Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Εκδήλωση αφιέρωμα για τη Ζωή Σπυροπούλου

Εκδήλωση αφιέρωμα από το Σύνδεσμο των εν Αθήναις Πυργίων

Με πρωτοβουλία του Συνδέσμου των εν Αθήναις Πυργίων
 και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, 
τιμήθηκε η Πύργια πεζογράφος Ζωή Θ. Σπυροπούλου 
για την τριαντάχρονη προσφορά της στα Νεοελληνικά Γράμματα. 

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 30 Μαρτίου στην φιλόξενη ιστορική αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ. 
Με αυτή την αφορμή της συμπλήρωσης 30 ετών συγγραφικής δημιουργίας και συνεχούς προσφοράς στα Ελληνικά και Ηλειακά Γράμματα, παρουσιάστηκε το σύνολο του έργου της συγγραφέως μαζί με την τρίτη επανέκδοση της πρώτης συλλογής Διηγημάτων της, με τίτλο «Αναδρομές» 1982-2012. 

Τα επίκαιρα όσο ποτέ αυτά διηγήματα- που θυμίζουν τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε- σχολίασαν πλήθος γνωστών συγγραφέων, κριτικών και Πανεπιστημιακών, με μικρές ουσιαστικές παρεμβάσεις και αναγνώσεις. Άλλωστε, η Τέχνη και ο Πολιτισμός είναι μοναδικό αντίδοτο στην κρίση αξιών και ανθρωπισμού που διανύουμε.

Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Βασίλης Ασημακόπουλος, δικηγόρος και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου των εν Αθήναις Πυργίων, Κείμενα της Ζωής Σπυροπούλου, διάβασε με τη γλυκύτητα που τη χαρακτηρίζει η Γκλόρια Παπά, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και συγγραφέας.
Η χορωδία του Συνδέσμου Γυναικών Κρήτης και Νήσων Αιγαίου, που ήταν προσκεκλημένη, απέδωσε τραγούδια τα οποία περιέρχονται στο έργο της συγγραφέως, υπό τη διεύθυνση της Ελένης Τσαγκαράκη, καθηγήτριας μουσικής που εντυπωσίασε το ακροατήριο. Ιδιαίτερα συγκίνησε το πρώτο τραγούδι, που έχει μείνει αξέχαστο στην παιδική μνήμη όλων, το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου» και το τελευταίο «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Στο πιάνο συνόδευσε η διπλωματούχος πιανίστρια Λορένα Λευκοκοίλου. Την εκδήλωση, άνοιξε η χορωδία με το μελοποιημένο ποίημα της αείμνηστης συγγραφέως Πόπης Μπούνια- Πασπαλιάρη, αποχαιρετισμός στην αγαπημένη της Ηλεία «Καλησπέρα Ηλεία».

Το έργο της συγγραφέως

Στη συνέχεια η Ζωή Σπυροπούλου, διάβασε κατασυγκινημένη το αφιέρωμα της Πόπης Πασπαλιάρη, στο έργο της «Μια Ηλεία στα Ελληνικά Γράμματα» ενώ αμέσως μετά η μικρή Ζωή Γιαγκίτση αφηγήθηκε το λαϊκό Ηλειακό Παραμύθι, η «Σουρταφέρω», κατακτώντας το ακροατήριο.
Στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος Μαλαφάντης, καθηγητής του Παιδαγωγικού τμήματος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, παρουσίασε το γνωστό μυθιστόρημα της Ζωής Σπυροπούλου 

«Τα χρώματα της Ίριδας», 

το οποίο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και συναρπαστικό.
Ο δοκιμιογράφος και σπουδαίος κριτικός Δημήτρης Καραμβάλης, παρουσίασε διεισδύοντας στο πεζογραφικό έργο της συγγραφέως «Κώδικες γραφής στην πεζογραφία της Ζωής Σπυροπούλου». Ο γιατρός, ποιητής και συγγραφέας Ιωσήφ Αργυρίου, μίλησε για τις «Αναδρομές και τις Αγριομέλισσες», ποίημα που αφιέρωσε στη συγγραφέα.
Ο Ιωάννης Παπαδάτος (λέκτορας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και κριτικός) παρουσίασε με ιδιαίτερη ευαισθησία το «οδοιπορικό στη γενέθλια γη» αναφερόμενος στο ιστορικό μυθιστόρημα της πεζογράφου «Εμείς περάσαμε νύχτα».
Το πρώτο μέρος της παρουσίασης του έργου της Ζωής Σπυροπούλου έκλεισε η φιλόλογος και Επιμελήτρια των εκδόσεων «Κέδρος» Αριάδνη Μοσχονά, η οποία μίλησε για την πολύχρονη γόνιμη συνεργασία της Ζωής Σπυροπούλου με τις εκδόσεις που τιμούν τη δημιουργό.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, τη σκυτάλη πήρε ο Ομότιμος καθηγητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Αθανάσιος Παπάς, αναφερόμενος στο Παιδαγωγικό έργο της Ζωής Σπυροπούλου και τις εκπαιδευτικές καινοτομίες που έχει εφαρμόσει. 
Ο Θεοδόσης Πυλαρινός καθηγητής Ιόνιου Πανεπιστημίου και κριτικός λόγω κωλύματος απέστειλε ένα εξαιρετικά τιμητικό κείμενο για τον Πύργο με τίτλο «Ξημέρωμα στον Πύργο».
Ο Αθανάσιος Ν. Καραγιάννης, μίλησε με πολύ θερμά λόγια για τη συγγραφέα ως δραματουργό και παρουσίασε το 1ο μέρος του μονόπρακτου «η Πιπέρω» από τις «9 Γυναίκες».
Ο Κυριάκος Μαντζιβής, Φιλόλογος, Λυκειάρχης και συγγραφέας μίλησε με θέμα «Ζωή Σπυροπούλου, ο Άνθρωπος, ο Συγγραφέας» αναλύοντας την προσωπικότητα και τα πιστεύω της. Ο εξαιρετικός συγγραφέας Πέτρος Μπίκος μίλησε για «Το γκρεμισμένο αρχοντικό» για την Οικολογική και Λογοτεχνική αξία των διηγημάτων του. 
Η γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων Χρυσάνθη Σπυροπούλου μίλησε θερμά για τη συγγραφέα και το έργο της.
Τέλος η επίκουρη καθηγήτρια της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου Μαρία Γκασούκα, απέστειλε επιστολή αναφερόμενη στις «9 Γυναίκες» και τα θεατρικά μονόπρακτα της Ζωής Σπυροπούλου, αλλά και στην προσπάθεια που γίνεται στη χώρα μας να συγκροτηθεί με εναλλακτικούς τρόπους.
Κλείνοντας η Ζωή Σπυροπούλου ευχαρίστησε τους αγαπημένους της φίλους, τα μέλη του Δ.Σ. και την παροικία των Πυργίων της Αθήνας, για την αγάπη και αναγνώριση του έργου της. Συγκινημένη, επισήμανε: «Στις μέρες μας ο Ανθρωπισμός καταδιώκεται και οι ανθρωπιστές ζουν στις κατακόμβες με όσα απίστευτα και τραγικά συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπου το ψέμα μασκαρεύεται σε αλήθεια και η κλεψιά σε σωτηρία των λαών!... Όταν φτάνει ξαφνικά η βαρβαρότητα δεν υπάρχει κανένας τόπος, ακόμα και ο πιο προσφιλής που να μην μπορεί να εγκαταλειφθεί. Γιατί η αλήθεια είναι πάντοτε σ’ εξορία!».
 από: http://www.eproini.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22074:-l30-r&catid=285:politismos-ekdiloseis

«Διαβάζοντας Παραμύθια» - Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού

ΤΡΙΤΗ 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ  6 μ.μ.
«Διαβάζοντας Παραμύθια»
με την Αγνή Στρουμπούλη

Το Εργαστήρι Πολιτισμού 

σε συνεργασία με την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Καλειδοσκόπιο», 

υποδέχεται την Αγνή Στρουμπούλη,

 που θα ζωντανέψει 

παραμύθια από διάφορα μέρη!!!

«Ελάτε να πούμε ψέματα,

πέντε σακιά γιομάτα…
Έλα να γελάσουμε μαζί,

ίσως και να κλάψουμε,

μα μη δίνεις και πολύ σημασία…
Κι έτσι μας κερδίζει με τη μία

και καθόμαστε με στόμα ανοιχτό και τ’ ακούμε.
Μια φορά κι έναν καιρό… »

Αγνή Στρουμπούλη

 

«Απρίλιος 2013-μέρες βιβλίου»
Σε συνεργασία με το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού

 

 

 

"Αγάπη" για "Το Χαμόγελο του Παιδιού"

  Η αφίσα της  παράστασης από τη Φωτεινή Κουρλιούρου

Μια πολύ όμορφη εκδήλωση ετοιμάζουν

τα παιδιά της Ε΄ Δημοτικού

του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Πύργου
με τη βοήθεια της θεατρολόγου Φωτεινής Κουρλιούρου .

Τα παιδιά θα παρουσιάσουν

μια θεατρική παράσταση με θέμα την

«ΑΓΑΠΗ»

Η πρώτη ιστορία είναι

«Το νησί», του Μάνου Χατζιδάκι,

ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

Το λαϊκό παραμύθι

«Πλούτος, Ευτυχία, Αγάπη»,

είναι η δεύτερη ιστορία.

Ακολουθεί το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ

«Ευτυχισμένος Πρίγκιπας»

Τα έσοδα της  παράστασης θα διατεθούν

για τους σκοπούς του συλλόγου

«Το Χαμόγελο του Παιδιού».

Ελένη Δικαίου: «Το βιβλίο είναι μια αγκαλιά»

Ελένη Δικαίου: «Το βιβλίο είναι μια αγκαλιά» | Patrisnews

"Τίμος ο Αθηναίος" -Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Ο Τίμος είναι ένας μικρός σκαντζόχοιρος, 

που είχε ένα μεγάλο όνειρο, να επισκεφτεί την ξακουστή Αθήνα και να ανέβει στην Ακρόπολη! 

Να δει τον Παρθενώνα, να δει από κοντά την ιερή ελιά, 

ίσως να δει και την ίδια τη θεά Αθηνά, σκεφτόταν... 

Ξεκίνησε λοιπόν μια μέρα από το σπίτι του στον Υμηττό 

και μετά από μεγάλες περιπέτειες στις γύρω περιοχές,

 αφού έμαθε πολλά για την ιστορία της πόλης,

 αλλά και τη σημερινή της ζωή, 

κατάφερε να κάνει τ' όνειρό του πραγματικότητα.

"Τίμος ο Αθηναίος", ένα παραμύθι της Ιουλίτας Ηλιοπούλου σε δική της εικονογράφηση.

Το παραμύθι της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, 

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ύψιλον.

Η έκδοση του παραμυθιού περιλαμβάνει και CD με τα πέντε τραγούδια της ιστορίας, σε πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Κουρουπού.

Στο παραπάνω βίντεο παρουσιάζονται δύο από τα τραγούδια αυτά. 

- Ο δρόμος (ρόδες μεγάλες και μικρές).

- Το τραγούδι της Άνοιξης.