Η ώρα είναι εκατό - Λώρη Κέζα

Οι ώρες έρχονται όποια ώρα

θέλουν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν

αν έχει το χρόνο.

Οι μέρες έρχονται

από μόνες τους ακάλεστες

και οι μήνες τρέχουν

κατόπιν εντολής του έτους.

Η μικρή Ελβίρα

αποφασίζει να ξαναφτιάξει τα ρολόγια,

να ξαναγράψει τα ημερολόγια.

Ελπίζει να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει.

Διαβάστε το βιβλίο στη σελίδα του ΕΚΕΒΙ

 "Μικρός Αναγνώστης"

 http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip14/Default.html

Η Μαρία Χούκλη γράφει για το βιβλίο:

 

Πάει καιρός που τέλειωσα με τα παραμύθια. Επισήμως, γιατί στα κρυφά,

όταν πέσει κανένα καλό στο χέρι μου,

το διαβάζω.

Παλιμπαιδισμός θέλετε, περιέργεια πείτε το,

όπως κι αν είναι τα παραμύθια

μου αφήνουν ένα αίσθημα κάθαρσης

από τον αφόρητο ρεαλισμό της καταθλιπτικής καθημερινότητας.

Αφήστε που βρίσκεις και αναλογίες

με την πραγματικότητα.

Ακόμη κι αν δε υπάρχουν:

φαντασία είναι αυτή, πετάει...

Το πιο πρόσφατο παραμυθάκι που διάβασα

είναι της φίλης μου της Λώρης.

Τη Λώρη Κέζα την ξέρετε από το ΒΗΜΑ,

γράφει ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια,

«αθυρόστομη» και «ασεβής» γραφίδα

είτε μιλάει για βιβλία είτε για την πολιτική.

Η Λώρη μαλακώνει μόνο όταν γράφει παραμύθια.

Πήγε λοιπόν και σκαρφίστηκε τη Δετάρτη,

τη μέρα που τη σφηνώνεις όπου θέλεις,

μια ημέρα πασπαρτού

για να την κάνεις ό,τι θέλεις.

Και μετά την καινούργια μέρα,

επινόησε και μιαν ώρα,

την ώρα εκατό

που τη χρησιμοποιείς

για να μην καθυστερείς ποτέ

και να μακραίνεις το χρόνο.

Μετά τα ζύγισε από δω τα γύρισε από κει

και έφτιαξε το δικό της μήνα:

το Διακοπέμβριο,

ο μήνας που κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου.

Ο μήνας που δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα.

Το τέλος του παραμυθιού

δεν θα σας το πω

αλλά ο αφόρητος ρεαλισμός

της καταθλιπτικής καθημερινότητας

παρεισέφρησε στην ιστορία της Λώρης.

Όσο το διάβαζα τόσο νόμιζα

ότι το παραμύθι μιλάει στα παιδιά

για το «ελληνικό πάρτι»

που τελείωσε κάπου

μεταξύ Δετάρτης και Διακοπέμβριου

και τώρα η ώρα εκατό γίνανε μέρες εκατό,

…………………………………………………………………………

όσες μας έδωσε η τρόικα

για να μάθουμε το μάθημά μας,

γιατί αλλιώς θα μας γίνει πάθημα,

που θα έλεγε και η Ελβίρα,

συγγνώμη η Λώρη.

Χαρίστε το για τα Χριστούγεννα

και επινοείστε το δικό σας χρόνο.

Τι άλλο μας έμεινε;

Η Λώρη Κέζα γεννήθηκε στο Μόντρεαλ το 1969. Αποφοίτησε από το λύκειο της Προτύπου Ευαγγελικής Σχολής και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
 Εκδίδει και διευθύνει τη λογοτεχνική επιθεώρηση "να ένα μήλο" και έχει διοργανώσει τέσσερις συναντήσεις εργασίας για νέους συγγραφείς. Εργάστηκε στη ΝΕΤ ως αρχισυντάκτρια στην εκπομπή για το βιβλίο "Για μια θέση στο ράφι". Διετέλεσε μέλος της επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας και των Κρατικών Βραβείων Παιδικής Λογοτεχνίας.
Στο ελεύθερο χρόνο της γράφει μικρές ιστορίες για μικρά παιδιά.