The smiling Camera! -13th Olympia International Film Festival for Children and Young People and 10th Camera Zizanio

Dear friends of Camera Zizanio

This year’s Festival (13th Olympia International Film Festival for Children and Young People and 10th Camera Zizanio) was completed with great success and left us a sweet taste.

We believe we have taken one more step forward.

As you may already know, the festival was organized under very difficult economical situation. Fewer people with less means worked hard to reach this positive result.

And we managed this because we have the support and assistance of many people.

We want to thank from our hearts those who contributed to this success

Those who sent their films

Those who traveled to Pyrgos and participated in our feast

Those who helped us by working voluntarily for many hours.

Those who carried our message in any way (with images and sounds) to the ends of the earth.

Ties of friendship became even stronger, so now we can say that we are one big family.

A family that spreads out from Canada to Korea, from Finland to Africa, large cities and small villages.

We wish everyone to enjoy the holidays and new year to find us stronger in order to conquer new peaks.

Nikos Theodosiou

and the whole Camera Zizanio team

Get a taste of the Festival experience and check out the videos of Zizanio News

https://camerazizanio.net/2010-2/daily-news/

Τι είναι ένα καλό βιβλίο; - Κώστας Κατσουλάρης

Δεν ξέρουμε. Ας μην μας πιάνει όμως πανικός. Αυτή η άγνοια δεν φανερώνει κάποια ειδικότερη αδυναμία παρά μόνον μια ευρύτερη πραγματικότητα: Ότι δεν μπορούμε να θεμελιώσουμε με λογικό τρόπο, με καθολικά και στέρεα επιχειρήματα, τι είναι ένα καλό «οτιδήποτε».

Ωστόσο, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τι είναι ένα καλό βιβλίο, ίσως γνωρίζουμε κάτι άλλο, πιο σημαντικό, αφού αυτό θα μας επιτρέψει, εκ των υστέρων πάντοτε, να κάνουμε τη δουλειά μας: Ίσως γνωρίζουμε ποιο βιβλίο είναι ένα καλό βιβλίο. 

Το πρώτο κριτήριο που προτείνουμε είναι αυτό: Καλό βιβλίο είναι εκείνο το οποίο, αφού το έχουμε διαβάσει, θέλουμε να το κρατήσουμε. Να το έχουμε. Το βάζουμε στη βιβλιοθήκη μας, δίπλα στο κρεβάτι μας, το αφήνουμε χωρίς λόγο ξεχασμένο πάνω στο γραφείο μας. Είναι αυτό που στην επόμενη μετακόμιση δεν θα το αφήσουμε πίσω μας, ούτε θα το βγάλουμε μαζί με άλλα σε κούτες στο δρόμο, δεν θα φωνάξουμε κάποιο παλιατζή ή πλανόδιο μικρέμπορο να το πάρει όσο όσο. Αισθανόμαστε, χωρίς να ξέρουμε γιατί, ότι κάτι μας συνδέει μαζί του: έχει γίνει κομμάτι «αυτού που είμαστε». 

Τα καλά βιβλία, τα βιβλία δηλαδή που είναι για τον καθένα από εμάς καλά, τα βάζουμε συνήθως σε βιβλιοθήκες. Όταν μετά από καιρό σταθούμε απέναντι σε αυτές τις βιβλιοθήκες, κι αφού έχουν μεσολαβήσει μετακομίσεις, εκκαθαρίσεις, μας αρέσει να αφήνουμε το βλέμμα μας να τα διατρέχει. Ίσως πάρουμε στο χέρι μας κάποιο από αυτά, ίσως ακόμη διαβάσουμε μερικές γραμμές, ανατρέξουμε ξανά στην αρχή ή στο τέλος, προσπαθώντας να ανακαλέσουμε στο μυαλό μας το περιεχόμενό του, μια φράση που μας είχε συγκινήσει, μια ιδέα που μας είχε αποτυπωθεί. Δεν αποκλείεται, αν είμαστε άνθρωποι που διαβάζουμε συστηματικά, ή που μας αρέσει ούτως ή άλλως να αφήνουμε το αποτύπωμά μας στα βιβλία μας, να πέσουμε πάνω σε κάποια σημείωση στο περιθώριο, σε κάποια σκέψη που σκαρώσαμε στα γρήγορα. Ίσως μάλιστα ξαναδιαβάσουμε κάποιες από τις υπογραμμισμένες φράσεις πασχίζοντας να θυμηθούμε για ποιο λόγο μας εντυπωσίασε αυτή και όχι η αμέσως επόμενη που τώρα μας φαντάζει πιο ενδιαφέρουσα. 

Τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούμε κάτι που έτσι κι αλλιώς υποψιαζόμασταν: Τα καλά βιβλία είναι ζωντανοί οργανισμοί, αλλάζουν όπως κι εμείς. Κάθε φορά που τα ανοίγουμε δεν είναι ποτέ ίδια με την προηγούμενη. Τα βιβλία αυτά δεν εξαντλούν τους χυμούς τους παρά μόνο όταν εμείς πάψουμε, για δικούς μας λόγους, να θέλουμε να αντλήσουμε κάτι από αυτά. 

Σημαίνει άραγε αυτό ότι θα μπορούσαμε σε όλη μας τη ζωή να διαβάζουμε το ίδιο καλό βιβλίο; Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως. Θα έπρεπε, ωστόσο; Η δική μας απάντηση είναι όχι. Δεν θα έπρεπε. Θα προσθέταμε μάλιστα ότι ένα δεύτερο κριτήριο για το ποιο είναι ένα καλό βιβλίο σχετίζεται με αυτό ακριβώς το σημείο. Καλό βιβλίο, λοιπόν –εκτός από εκείνο που αφού το διαβάσουμε θέλουμε να το κατέχουμε–, είναι το βιβλίο που μας γεννά τη λαχτάρα να διαβάσουμε ακόμη ένα καλό βιβλίο. Ειδάλλως, δεν θα ήταν καλό βιβλίο, αλλά «ΤΟ καλό βιβλίο», η Βίβλος δηλαδή. Κατά βάθος, το μόνο που χωρίζει εμάς τους βιβλιόφιλους από τους πιστούς ΤΟΥ Βιβλίου (τους... Βιβλόφιλους) είναι ακριβώς αυτό ΤΟ άρθρο.

* Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την άνοιξη του 2009 στον βιβλιολογικό ιστότοπο diavasame.gr 

http://www.bookpress.gr/stiles/sintaktikon/ti-einai-ena-kalo-vivliio

Παραμύθια της Πελοποννήσου - Ζωή Σπυροπούλου

Η γνωστή συγγραφέας Ζωή Σπυροπούλου, 

επισκέφθηκε το Δημοτικό Σχολείο Επιταλίου 

και παρουσίασε στα παιδιά παραμύθια από τα βιβλία της.

Στην αρχή διηγήθηκε στα παιδιά 

των τριών μικρών τάξεων του Δημοτικού, 

το λαϊκό παραμύθι της Ρούμελης

«Ο Γαλετζάς»,  

από το ομότιτλο βιβλίο της.

Το επόμενο παραμύθι της ήταν  

η «Η Ξυλομαρία» 

από το βιβλίο της  με τίτλο: 

«Παραμύθια της Πελοποννήσου».   

Η Ζωή Σπυροπούλου αφηγήθηκε το παραμύθι 

στα μεγαλύτερα παιδιά και το δραματοποίησαν μαζί.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.

Στο τέλος τα παιδιά ζωγράφισαν 

σκηνές από τα παραμύθια.

Τα  «Παραμύθια της Πελοποννήσου»  

είναι μια λαογραφική συλλογή 

με 13 λαϊκά παραμύθια της Πελοποννήσου, 

τα οποία συνέλεξε και κατέγραψε

 η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Ζωή Σπυροπούλου. 

Παραμύθια παραδοσιακά,

 όπου τα δέντρα και τα ζώα μιλούν, 

οι άνθρωποι μεταμορφώνονται, 

εκτελούνται πράξεις ανώτερες από τις ανθρώπινες δυνάμεις 

και αντίθετες στους φυσικούς νόμους.

Τα σχόλια του καθηγητή Μ. Γ. Μερακλή, 

στα προλεγόμενά του, 

είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικά 

και κατατοπιστικά για τον αναγνώστη.

Η συλλογή αυτή είναι πολύτιμη. 

Τόσο γιατί τα παραμύθια που περιλαμβάνει 

θα είναι πάντα επίκαιρα,

 αφού θα δίνουν πρόσωπο στους φόβους των παιδιών 

και θα μιλούν στην ευαισθησία τους,

 όσο και γιατί παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον

 για οποιονδήποτε ασχολείται

με τη λαογραφία και το λαϊκό μας πολιτισμό.

«Δημοσιεύουμε δεκατρία παραμύθια από την Πελοπόννησο. 

Ο αναγνώστης θα αντιληφθεί, νομίζω, εύκολα 

πως ένας άνεμος ρεαλισμού φυσάει εδώ. 

Και αυτό είναι που μπορούμε να πούμε 

ότι ισχύει γενικότερα στη ζωή 

της περιοχής αυτής της Ελλάδας, 

σε σύγκριση με άλλες περιοχές, λόγου χάρη την Ηπειρο, ή τη Μακεδονία και τη Θράκη. Στην παρούσα συλλογή αυτό φαίνεται και στη γλώσσα, με τη στενή έννοια (δεν πρέπει να μας επηρεάσει η ύπαρξη ορισμένων μεμονωμένων ιδιωματικών στοιχείων), αλλά και στη μορφή και την έκφραση που παίρνουν τελικά τα παραμυθιακά μοτίβα. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι έχει γίνει κάποια ριζική αλλοίωση, ότι έχει επέλθει πλήρης μεταμόρφωση των στοιχείων που συνιστούν και σχηματίζουν ένα παραδοσιακό λαϊκό παραμύθι. 

Ορθό είναι να μιλάμε για ένα είδος πελοποννησιακών παραλλαγών των γνωστών, παραδεδομένων τύπων. Κυρίως παρατηρείται η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις τάση εκκοσμίκευσης του παραμυθιακού και μυθικού υλικού, με την επικράτηση στοιχείων ευτράπελων διηγήσεων ή νουβελών, με αντίστοιχο περιορισμό ακραιφνέστερων μαγικών και υπερφυσικών στοιχείων.» 

Από τον πρόλογο του Μ. Γ. Μερακλή 

«Κανένα άλλο από τα πνευματικά δημιουργήματα του ανθρώπου 

δε βρίσκει μεγαλύτερη απήχηση 

στην παιδική ψυχή από το παραμύθι! 

Όλοι μας ζήσαμε εκείνη την περίοδο 

της ηλικίας που κρεμόμαστε από τα χείλη 

της γιαγιάς και του παππού. 

Τα σημερινά παιδιά διψούν το ίδιο για παραμύθια. 

Ωστόσο, οι γιαγιάδες που έχουν όρεξη και χρόνο για παραμύθια 

όσο πάνε και λιγοστεύουν. 

Τα παραμύθια γίνηκαν κασέτες και σίριαλ. 

Χάθηκε εκείνη η μαγεία της αφήγησης, 

της ομαδικής ακρόασης και διασκέδασης, 

που κράταγε ξυπνή τη συνείδηση 

της ενότητας του συνόλου 

και δυνάμωνε τα δεσμά των ανθρώπινων σχέσεων… 

Πρώτα απ’ όλα, το παραμύθι ικανοποιεί 

τη φυσική τάση του παιδιού να δίνει ζωή στα φυσικά φαινόμενα 

και να τα μεταβάλλει όπως αυτό θέλει. 

Στην εποχή που ο εσωτερικός κόσμος του παιδιού 

είναι κενός κι έχει ανάγκη να πληρωθεί, 

το παραμύθι, με αντικείμενα και τα φαινόμενα του κόσμου 

που περιβάλλει το παιδί, 

του καλλιεργεί την ανάγκη να ασχοληθεί 

και να γνωρίσει τον εξωτερικό κόσμο… 

Σημαντικότατη ακόμη προσφορά του παραμυθιού στο παιδί 

είναι ότι μαθαίνει να εκφράζεται γλωσσικά, να μιλάει…. 

Από την άλλη μεριά, το μαθαίνει να ακούει, 

να είναι προσεκτικός ακροατής….

 Η σημασία της παραμυθιακής αφήγησης είναι διαχρονική. 

Η ποιητική της σκέψη και η νοηματική της λειτουργία 

είναι ανεκτίμητες.» 

Από την εισαγωγή της Ζωής Θ. Σπυροπούλου

Η Ζωή Θ. Σπυροπούλου κατάγεται 

από τον Πύργο Ηλείας. 

Είναι πεζογράφος, συγγραφέας διηγημάτων, 

μυθιστορημάτων, λαογραφικών συλλογών, 

θεατρικών κειμένων, άρθρων και δοκιμίων.

http://www.spyropoulouzoi.gr/index.htm

 

«Τι ζητάει ο Ζήνων» Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Μια γιορτή για τα παιδιά ήταν η χθεσινή, όπως ακριβώς ξέρει να πραγματοποιεί κάθε φορά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου για τους μικρούς φίλους του κινηματογράφου και όχι μόνο. Έτσι λοιπόν, την ενδιαφέρουσα ιστορία ενός μικρού βιβλιοθηκάριου, του Ζήνωνα, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν χθες το πρωί οι μαθητές του δημοτικού σχολείου Επιταλίου από την ποιήτρια και συγγραφέα του παραμυθιού «Τι ζητάει ο Ζήνων» Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Η σύντροφος του μεγάλου ποιητή Οδυσσέα Ελύτη επισκέφθηκε χθες τον χώρο του δημοτικού σχολείου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, όπου αφηγήθηκε στους μικρούς μαθητές το παραμύθι. 

Η ιστορία του Ζήνωνα αφορά έναν βιβλιοθηκάριο ο οποίος εργαζόταν ως βοηθός στην βιβλιοθήκη του νησιού που έμενε. Όμως στην πραγματικότητα ο Ζήνων ήταν ένας ταξιδευτής ονείρων, κολυμβητής των ζωγραφιών, τεχνίτης φαντασίας, ηλεκτρολόγος των αστεριών, υδραυλικός των κυμάτων και ξυλοκόπος των νυχτερινών σκέψεων. Έτσι τον παρομοιάζει τον Ζήνωνα το παραμύθι και έτσι είναι. Οι μαθητές από τις τάξεις του δημοτικού σχολείου άκουσαν με προσοχή και ενδιαφέρον την ιστορία του Ζήνωνα, ενώ λίγο αργότερα ζωγράφισαν οι ίδιοι εικόνες που κράτησαν από την αφήγηση, εκφράζοντας με έναν δικό τους τρόπο συναισθήματα για τον ήρωα του παραμυθιού. 

Παράλληλα τα παιδιά, που αγάπησαν αμέσως το παραμύθι της Ιουλίτας Ηλιοπούλου προσέφεραν στην ίδια ένα μουσικό κουτί ως ένδειξη ευχαρίστησης για την επίσκεψή της στο σχολείο, ενώ συνομίλησαν μαζί της θέτοντας διάφορες ερωτήσεις γύρω από την ιστορία που αφηγείται το παραμύθι. Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου από την μεριά της έδωσε στους μικρούς μαθητές από ένα συμβολικό δώρο.

Άξιο αναφοράς είναι ότι στις 30 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί μια ξεχωριστή εκδήλωση στο θέατρο «Απόλλων» η οποία περιλαμβάνει την διασκευή του ομότιτλου βιβλίου της Ιουλίτας Ηλιοπούλου σε μουσικοθεατρική παράσταση για τα παιδιά. Την αφήγηση θα κάνει η ίδια με την συνοδεία ενός εξαίρετου μουσικού συνόλου υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Άλκη Μπαλτά. Τέλος να σημειωθεί ότι την ποιήτρια συνόδευσε στο δημοτικό σχολείο Επιταλίου η κα Ρουμπίνη Σταγκουράκη εκ μέρους του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

από: http://gnomesileias.blogspot.gr/2007_12_01_archive.html

Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

 Στις 7 Δεκέμβρη 2007, η συγγραφέας και ποιήτρια, Ιουλίτα Ηλιοπούλου, επισκέφτηκε το Δημοτικό Σχολείο Επιταλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.  Η σύντροφος του μεγάλου ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, επισκέφθηκε χθες τον χώρο του δημοτικού σχολείου και αφηγήθηκε στους μικρούς μαθητές το παραμύθι του βιβλίου της : «Τι ζητάει ο Ζήνων». 

Ο Ζήνων, ο πρωταγωνιστής  του παραμυθιού, είναι ένας μικρός βιβλιοθηκάριος. Εργάζεται ως βοηθός στη βιβλιοθήκη ενός νησιού, αλλά στην πραγματικότητα είναι… 
ταξιδευτής ονείρων, κολυμβητής των ζωγραφιών, τεχνίτης φαντασίας, ηλεκτρολόγος των αστεριών, υδραυλικός κυμάτων, ξυλοκόπος των νυχτερινών σκέψεων και όχι μόνο…

Τα παιδιά ζωγραφίζουν...

Τα παιδιά απόλαυσαν την ιστορία συνομίλησαν μαζί της. Στη συνέχεια όλοι,  μικροί και μεγάλοι, ζωγράφισαν εικόνες από το παραμύθι.

Τα παιδιά ζωγραφίζουν... 

Η συγγραφέας επί το έργον...

Ο Ζήνων και η ...

  Η Ιζαμπώ.

  Στις 28 του ίδιου μήνα, 
παρακολούθησαν, στο θέατρο «Απόλλων», 
στα πλαίσια πάντα του Φεστιβάλ,  
μια ξεχωριστή εκδήλωση, 
τη  διασκευή του ομότιτλου βιβλίου 
σε μουσικοθεατρική  παράσταση.  

Την αφήγηση έκανε η ίδια η συγγραφέας, 
με την συνοδεία ενός εξαίρετου μουσικού συνόλου
υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Άλκη Μπαλτά. 

Ελένη Χωρεάνθη

Γεννήθηκε στην Αγ. Βαρβάρα Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας το 1936. 

Ασχολείται με την ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο. 

Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί 

παλαιά στην "Νέα Εποχή". 

Ασχολείται επίσης με την διασκευή 

αρχαιοελληνικών κειμένων, 

παρουσίαση βιβλίων και παρεμβάσεις λογοτεχνικού, 

κοινωνικού, πολιτικού και παιδαγωγικού προβληματισμού. 

Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί 

στα βιβλία του Δημοτικού 

 «Η Γλώσσα μου». 

Είναι τακτικό μέλος 

του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. 

Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο Μάρκου Αυγέρη

από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών 

και από το Δήμο Μεσολογγίου 

για το ιστορικό μυθιστόρημα

 «Μεσολόγγι, Η πολιτεία του νερού».  

 

ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ και ΕΦΗΒΟΥΣ

1. Στο περιβόλι του θεού, ποιήματα, Δίπτυχο, Αθήνα 1979, εξαντλημένο.
2. Αισώπου μύθοι, ελεύθερη ανάπτυξη, (βιβλία 14, σ. 1250, Καμπανάς 1984), Κέδρος 2004.
3. Εικονογραφημένα παραμύθια από τον Αίσωπο, βιβλία 12, Η. Καμπανάς, Αθήνα 1984.
4. Εκεί που τελειώνει ο ουρανός, διηγήματα, Γ' έκδοση, Περίπλους 2000.
5. Ο βατραχοποντικοπόλεμος, ελεύθερη ανάπτυξη της «Βατραχομυομαχίας», Περίπλους 2000 Β' έκδοση.
6. O Ιάσονας, ελεύθερη ανάπτυξη, Σμυρνιωτάκης, Aθήνα 1995, 1999, εξαντλημένο.
7. Ο αναποδιάρης, μυθιστόρημα, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1995, εξαντλημένο.
8. Τ' αστέρια χαμηλώνουν κάποτε, μυθιστόρημα, Πατάκης 1997, E΄ έκδoση 2006
9 . Η ζωή είναι το θαύμα, Φυτράκης, ποίηση, Αθήνα 1997.
10. Το κορίτσι που μιλούσε στο φεγγάρι, ποίηση, Φυτράκης, Αθήνα 1997.
11. Το κορίτσι με τις ζωγραφιές, Φυτράκης, ποίηση, Φυτράκης, Αθήνα 1997.
12. Τραγούδια της γης και του ουρανού, ποιήματα, Πατάκης, Αθήνα 1999, 2007
13. Ελληνική μυθολογία, Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2003
14. Ένας ξένος στην οικογένειά μας, μυθιστόρημα, Παπαδόπουλος, Αθήνα 2005.
15. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων, Άγκυρα, Αθήνα 2006.
16. Οι άθλοι του Θησέα, Άγκυρα, Αθήνα 2006.
17. Ο Τρωικός πόλεμος, Άγκυρα, Αθήνα 2006.
18. Άρωμα Μαστίχας, Άγκυρα, Αθήνα 2009.

 

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

1.Η πολιτεία του νερού, ιστορικό μυθιστόρημα (Α έκδοση με τίτλο: Mεσολόγγι, η πολιτεία του νερού, Kαλέντης. Βραβείο Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών,1981), Άγκυρα, Α΄ έκδοση 2000, Γ' έκδοση 2001.
2. Η σκοτεινή αποθήκη, Δόμος, Αθήνα 2000, βραβείο Ελληνικής Εταιρίας Χριστιανικών Γραμμάτων.
3. Η ερωμένη του Αλί Αμπά, ιστορικό μυθιστόρημα για τη Ναυμαχία του Λεπάντο - Ναυπάκτου), Άγκυρα, Αθήνα Α' έκδοση 2001, Γ' 2001.
4. Γυναίκες σε υαλοπωλείο, Φυτράκης, Αθήνα, Δεκέμβρης 2002.
5. Ένα μοναχικό ποδήλατο στο Χάμερσμιθ, διηγήματα, Φιλιππότης, Αθήνα 2003.
6. Ιστορίες από το αρχαίο δράμα:
Τόμος Α΄ Ευριπίδη: Η Ιφιγένεια στην Αυλίδα, Ηλέκτρα, Η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα,
Ελένη, Φυτράκης, Αθήνα 2005.
Τόμος Β΄ Ευριπίδη: Μήδεια, Ιππόλυτος, Άλκηστη, Φυτράκης Αθήνα2005 .
Τόμος Γ΄ Ευριπίδη: Βάκχες,
Σοφοκλή: Αίαντας, Ιχνευτές, Φυτράκης, Αθήνα 2005
(Υπό έκδοση: Αριστοφάνη: Ειρήνη, Όρνιθες, Βάτραχοι, Φυτράκης…)
7. Σάτυρος έρως, μυθιστόρημα, Φιλιππότης, Αθήνα 2010.

 

Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Καλόγερο τον έλεγαν από τότε που πήγε να καλογερέψει στ' Άγιον Όρος. Μα δεν την άντεξε την καλογερική. Δεν έμεινε στην κοινωνία των αγάμων. Κι όταν βρέθηκε στο δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στην προίκα της Αστέρως και στην ομορφιά της Βλαλιώς, δεν δίστασε να θυσιάσει την προίκα με την ίδια ευκολία που είχε θυσιάσει και την καλογερική χάριν των εγκοσμίων, έστω και απατηλών. Κράτησε όμως από την καλογερική κάποιες συνήθειες, που αποδείχτηκαν χρήσιμες στην υπόλοιπη πορεία της ζωής του, όπως για παράδειγμα, την εγκράτεια περί το σεξουαλικόν.